Oproep tot vrede van Brussel van de Brusselse dominicanen

Walging, verontwaardiging, machteloosheid... 

Wat kunnen we nog meer voelen als we geconfronteerd worden met het nieuws en de beelden uit Gaza, Israël en Libanon? Hoe kunnen we ontsnappen aan deze spiraal van vernietiging, geweld en dood? Hoe kunnen we niet in opstand komen tegen deze “autonome killer robots”, versterkt door “kunstmatige intelligentie”? Is dit het beeld van onze wereld, van onze “menselijkheid”? 

We lanceren een oproep aan al onze medeburgers, Belgen en Europeanen, om samen onze politieke leiders uit te dagen, op alle niveaus en met alle beschikbare communicatiemiddelen. Wij, het volk, zeggen hen dat de grens van het toelaatbare is overschreden, dat ze de kreten van de slachtoffers moeten horen, dat ook zij hun woede met dezelfde felheid moeten uitschreeuwen; dat ze moeten optreden en sancties moeten opleggen, zoals ze dat ook tegen de Russische agressor hebben gedaan. 

Wij zijn broeders en zusters, wij Europeanen, Israëli's, Palestijnen, Oekraïners... ongeacht onze nationaliteit, religie of geloof. Het lijden van de slachtoffers is ons lijden. Iedereen is in geweten verplicht oorlogen uit te roeien. Daarin moeten wij ons verenigen en samen opkomen voor vrede ! 

We weten heel goed dat dit de bombardementen niet zal stoppen. Toch zullen we in ieder geval de opdrachtgevers van de bombardementen en hen die ze van wapens voorzien eraan herinneren dat ze de grenzen van fatsoen en menselijkheid overschrijden. Zij zullen zich voor het gerecht moeten verantwoorden. 

In een zorgwekkende omkering zou vandaag een vooruitgang in de richting van vrede betekenen dat we anderhalve eeuw terug moeten keren. Honderdvijftig jaar geleden, in 1874, werd in Brussel een internationale conferentie van de “Twaalf Machten” gehouden met de “Verklaring over de wetten en gebruiken van de oorlog”. De inhoud is inspirerend. We lezen daarin onder meer : “… het verbod op aanvallen op open en onverdedigde steden en dorpen; het onderscheid tussen strijders en niet-strijders; de verplichting om ziekenhuizen en gebouwen van cultureel, wetenschappelijk of liefdadig belang te sparen”. Brussel was toen de bron van de daaropvolgende ontwikkelingen - de Conferenties van Den Haag en de Conventies van Genève - die samen het internationaal humanitair recht vormen, een recht dat nu met voeten wordt getreden. 

Vandaag, op de 150ste verjaardag van die Conferentie van Brussel in 1874, lanceren we een plechtige en dringende oproep om terug te keren naar die “geest van Brussel” uit 1874. Waar kunnen we beter dan in Brussel herinneren aan de elementaire plicht om het leven en het internationaal humanitair recht te respecteren? 

De zwakheid van ons protest kan niet opwegen tegen het lijden van de ontelbare slachtoffers in Gaza, Libanon, Oekraïne en Soedan en elders. Onze oproep en schreeuw van woede zou even luid moeten klinken als hun kreten van lijden. Deze mobilisatie zou, samen met een vastberaden optreden van onze politieke leiders, de aanzet moeten geven tot een snelle terugkeer naar dialoog, onderhandelingen, luisteren naar anderen en rechtvaardigheid. Zoniet, kan er geen vrede zijn.