Hij is geen God van doden, maar van levenden, want voor hem zijn allen in leven.
32ste zondag door het jaar, 6 november 2022. Lut Saelens
Intredelied 510: Wees hier aanwezig
Inleiding:
Terwijl ik kan genieten van verkleedpartijtjes, is Halloween een feest waar ik helemaal niet van houd. We worden er geconfronteerd met een beeld van de dood als de makabere ster-acteur in een horrorsprookje. Alsof de dood thuishoort in een wereld van fictie en fantasie. Zo kwam ik onlangs, toen ik op bezoek was bij iemand in het rusthuis, terecht in een Halloweenfeestje. Men had er geld noch moeite gespaard om een Halloweensfeer te creëren. Daar hoorde voor iedereen een heksenhoed bij. Het beeld van een zaal vol zwarte heksenhoeden op hoofden met verweerde gezichten, door een gans leven getekend en op de drempel van de dood, vond ik bijzonder vervreemdend. Eigenlijk ook cynisch omdat in de meeste rusthuizen de naderende dood van de bewoners een taboeonderwerp is. Dood en leven, in onze maatschappij zijn het vreemden van elkaar geworden. Hoe dichter we echter tot hun essentie komen, hoe meer we ervaren dat ze bijeen horen. Hoe kijken wij ernaar en vooral, hoe gaan we emee om? Vandaag zet Jezus ons een stukje op weg in het verhelderen van wat voor ons met een waas van mysterie bedekt blijft.
Lied 315: Lied van de aarde.
Openingsgebed: Klein danklied:
Gij hebt, o God, dit broze
bestaan gewild,
hebt boven 't naamloze
mij uitgetild,
laat mij dan dankbaar leven
de volle tijd,
geborgen in de bevende zekerheid,
dat ik niet uit dit smal en onvast bestand
van mijn bestaan zal vallen dan in uw hand.
Ad Den Besten
Inleiding tot het evangelie
Jezus en zijn leerlingen zijn aangekomen in Jerusalem. Voortdurend stellen de joodse leiders hem op de proef. Deze keer zijn het de Sadduceeën die hem willen op de rooster leggen. Ze willen Jezus confronteren met de absurditeit van het geloof in het voortbestaan van de mens na de dood. Dood is dood voor hen, zoals trouwens voor de meeste mensen in onze Westerse wereld. Zeker van hun stuk leggen de Sadduceeën een door hen goed uitgekiende situatie voor: een getrouwde man sterft kinderloos, volgens de wet van Mozes over het zwagerhuwelijk moet zijn broer met de weduwe huwen om toch voor een nageslacht te zorgen langs mannelijke lijn. Maar die broer sterft ook kinderloos en zo volgen er nog vijf huwelijken met de andere broers en met dezelfde ongelukkige afloop. Een situatie die alle verbeelding tart en die in onze tijd zeker het Guiness Book of World Records zou halen. En dan komt de vraag, de bananenschil waar ze Jezus willen zien op uitglijden: Van wie van die mannen is die arme zevenvoudige weduwe de vrouw in het hiernamaals? Luisteren we naar de tekst uit Lucas.
Lied 550: Een lied op dood en leven
Evangelie: Lc. 20, 27-38
Homilie:
Bij het lezen van dit evangelie kwam bij mij vooral het laatste vers binnen: Hij is geen God van doden, maar van levenden, want voor hem zijn allen in leven. Dergelijke boodschap versterkt mijn vertrouwen: zo lang ik God een plaats geef in mijn leven zal alles uiteindelijk goed komen, zal ik niet in het niets verdwijnen, ook al bevind ik mij vaak in het oog van de storm. Een vertrouwen dat mijn leven draagt en ook draaglijk maakt in tijden van tegenspoed.
We kunnen op verschillende manieren naar dood en verlies kijken: als een defintief einde, of als voorwaarde tot ont-wikkeling, tot de geboorte van iets nieuws, tot verrijzenis. Zoals dit ook momenteel in de natuur gebeurt: de vallende bladeren zorgen ervoor dat de boom in de winter krachten kan verzamelen om verder te groeien. Zo is het vaak ook in ons leven nodig dat we afscheid nemen van datgene wat ons verhindert in onze groei. Sterven en loslaten zijn onlosmakelijk verbonden met nieuw leven. Soms dwingt het leven ons om er met andere ogen naar te kijken en vroegere patronen of overtuigingen los te laten: levensbedreigende ziekte, de kwalen van het ouder worden, de dood van geliefden, een scheiding…We hebben soms niet veel in de pap te brokken met wat ons overkomt. Maar hoe we in het leven staan bepaalt grotendeels hoe we ermee omgaan. Blijven we ons wentelen in ons ongeluk en ons slachtofferschap? Houden we krampachtig vast aan wat we verloren zijn? Of putten we uit deze ervaringen inspiratie om onze prioriteiten te verleggen, ons minder zorgen te maken over onbelangrijke zaken en tot een uitgezuiverd zelfbeeld te komen, dichter bij onszelf en onze medemensen. Dichter bij het échte leven. Treffender dan Marcel kan ik het niet zeggen: ‘Het echte leven, dat wat meestal verborgen blijft voor de buitenwereld, is er een van diepe armoede waardoor je, aangekomen op de bodem van het Niets, ontdekt dat er een ander leven is van diepe verbondenheid: verbondenheid naar binnen met je eigen Grond en verbondenheid naar buiten met alles en iedereen die leeft. In deze verzonkenheid kom je terecht bij het Leven zoals het altijd reeds was, waaruit ikzelf werd geboren en waaruit zoveel anderen ontstonden en weer terugkeerden. Tot daar de woorden van Marcel. Bij deze woorden moet ik denken aan het getuigenis van Kristien Emmerechts over de spirituele en religieuze evolutie die ze in haar leven meemaakte en hoe bepalend die geweest is in de manier waarop ze omging met verlies. Als jonge moeder die kort na-een twee kinderen verloor sloot ze zich volledig af van de wereld, bouwde ze een muur rondom zich waarachter ze zich verschanste, verbitterd om wat haar, Kristien Emmerechts, werd aangedaan. Veel later, toen ze haar man verloor en intussen reeds een ganse spirituële evolutie had doorgemaakt kwam ze op de boden van haar verdriet in diepere verbinding met zichzelf, haar nabestaanden en met iedereen die op deze wereld geliefden moest afgeven. Ze getuigt hoe die verbinding haar heelde en haar dichter bij het échte leven bracht.
Mijn diepe wens is dat ook onze maatschappij dergelijke spirituële evolutie meemaakt. Indien we blijven vastzitten in het geloof dat enkel wat tastbaar en meetbaar is bestaat, dat we de complexiteit van ons bestaan kunnen in kaart brengen en beheersen via de juiste algoritmen, dreigen we nog verder vast te lopen en te vervreemden van wat en wie we in essentie zijn. Hoeveel zouden we winnen indien we de illusie en de overtuiging zouden kunnen loslaten dat alles beheersbaar en controleerbaar is en moet zijn? Indien we ons wat meer zouden bewust zijn van onze grenzen en onze kwetsbaarheid en van het feit dat ook falen behoort tot de essentie van ons menszijn? Indien we opnieuw zouden kunnen in vertrouwen ruimte geven aan-, en ons verbinden met wie groter is dan onszelf? Indien we ons zouden durven openstellen voor de inbreng van de Geest, wiens blik zoveel verder reikt dan onze menselijke horizon? Indien we als maatschappij dergelijke evolutie zouden meemaken, dan zouden we, om het met Leonard Cohen te zeggen, licht zien doorheen de barsten van ons menselijk bestaan. Dan zouden we misschien, bewust van onze kwetsbaarheid, ons als broeders en zusters van eenzelfde vader/moeder verenigen. Geïnspireerd door de Geest, zouden we dan misschien samen totaal nieuwe benaderingen vinden en zo ook als maatschappij verder stappen zetten naar de realisatie van Gods Rijk hier op aarde.
Willen we als maatschappij ons laten leiden door onze angst? Of groeien we verder in vertrouwen en mobiliseren we vandaaruit de energie en de inspiratie om samen te bouwen aan een nieuwe wereld?
Vanuit die houding zullen we met meer wijsheid en vertrouwen omgaan met crisis en dood, in de overtuiging dat voor wie met God verbonden is, het leven altijd de overwinnaar is. Dat is het antwoord dat Jezus geeft op de absurde vraag van de Sadduceeën. Een antwoord dat de weg opent naar eeuwig leven. Amen.
Oergebaar: 149
Tafelgebed: 167 Gij zijt het..(Blijf ons dan roepen dat wij opstaan…)
Onze Vader
Vredeswens
Na de communie: lied 556: Waarom wanneer uit welke luchtlaag
Slotbezinning: Met U zijn er geen verten meer- Felix Timmermans
Met U zijn er geen verten meer
en alles is nabij.
Des levens aanvang glinstert weer,
geen gisteren en geen morgen meer,
geen tijd meer en geen uren,
geen grenzen en geen muren;
en alle angst voorbij,
verlost van schaduw en van schijn,
wordt pijn en smart tot vreugd verheven!
Hoe kan het zo eenvoudig zijn!
Hoe kan het leven Hemel zijn,
met U, o kern van alle leven!
Lied 196: Zegening (met vrede gegroet…)
