Hoe overweldigend kan de stilte zijn in een haast lege kerk? Hoe sprekend een enkele flakkerende kaars? Wat vertelt kunst over hoe wij omgaan met de waanzin in Gaza? Een vlag op de grond die bij iedereen bekend is en staat voor een volk dat onbarmhartig uitgehongerd en uitgemoord wordt. De Sint-Jan-de-Doperkerk in het Groot Begijnhof opende op zaterdag 6 en zondag 7 september haar deuren voor 24 uur solidariteit met Gaza. Wat de organiserende werkgroep (Pastorale Regio Leuven, Universitaire Parochie, Wereldgroep Filosofenfontein en Broederlijk Delen) samen op een paar weken tijd klaargespeeld heeft, was echt een huzarenstukje. Wat was het recept? De juiste partners vonden elkaar en gingen er samen voor, voor 200 %, uit morele verontwaardiging, gelovige bezieling, persoonlijk engagement ... We stonden achter een gemeenschappelijk doel: een oproep tot solidariteit met het Palestijnse volk. We kregen een sterke respons op onze vragen tot medewerking van enkele grote namen. Toch nog meer beklijvend was misschien de aanwezigheid en het getuigenis van de Palestijnen zelf doorheen woorden, gedichten en muziek.
Frank Bruggeman, pastor van de Universitaire Parochie (UP), brengt verslag uit van de eerste avond:
“Meer dan 160 mensen woonden het startmoment bij. Onder andere voormalig rector Luc Sels en huidig rector Severine Vermeire, vergezeld door haar beleidsploeg, luisterden hoe Martijn Steegen, hoofdpastor van de UP, burgemeester Mohamed Ridouani en ere-rector Marc Vervenne de actie op gang trokken. Centraal stond daarin de gedachte dat wat aan het gebeuren is in Gaza werkelijk een genocide is en dat deze niet enkel ondubbelzinnig moet veroordeeld worden, maar dat België meer kan doen dan wat het tot nu toe heeft gedaan.
 |
 |
De kerk werd helemaal stil met het uitgebreid en erg beklijvend betoog van oorlogsjournalist Rudi Vranckx. De geschiedenis van het uitzichtloos lijden van de gewone Palestijn kwam in woord én beeld overduidelijk naar voor. De woorden bleven nazinderen in de erg concrete getuigenis van Ahmad Al Aydi in gesprek met Katelijne Suetens van Broederlijk Delen. De betoverende klanken van de Palestijnse klarinettist Ahmed Hawwash vormden een zacht kussentje waarop we even mochten rusten.
Waak met mij
Om 21uur begon een ingetogen vredeswake onder leiding van Ides Nicaise van Filosofenfontein en Frank Bruggeman van UP met een afwisseling van Bijbelteksten, stilte en prachtige Taizé gezangen. We mochten op muzikale en instrumentale versterkingen rekenen vanuit Herent en Terbank (Adelante). Tijdens de dienst werden ook in stilte kaarsen aangestoken. Het slotlied ‘Bleibet hier und wachet mit mir’ was meteen een uitnodiging om wakend de nacht in te gaan. Een nacht die alvast begon met de indringende documentaire ‘No Other Land’. Hiervoor mochten we op Bevrijdingsfilms Leuven rekenen.”
Uitkijken naar de Paasochtend
Vervolgens neemt deken Patrick Maervoet de pen over.
"We hadden graag zoveel mogelijk mensen bereikt, maar aantallen zeggen niet alles. Vanuit het relaas van de vele aanwezigen, vanuit mijn deelname op zondag, kan ik alleen maar besluiten dat deze 24 uur een lange opeenvolging was van hoogtepunten, ongeacht het aantal deelnemers. Dit was vooral overduidelijk tijdens de nacht die Laura Vercammen van Broederlijk Delen op zich nam. De kerk werd een Hof van Olijven waarin het lijdensverhaal van het Palestijnse volk stilaan tot een climax kwam in de monologen van Palestijnse getuigen die om het uur weerklonken. Het leek wel een uitkijken naar de Paasochtend die zijn voltooiing kreeg in een poëtische ochtendwake. We luisterden naar teksten van Palestijnse dichters in het Engels, Nederlands en Arabisch terwijl hun foto’s geprojecteerd werden. Velen met vermelding van hun sterfdatum tijdens de voorbije twee jaar. Uit deze woorden weerklonk overgave en verzet, en vooral hoop. Deze laatste werd haast symbolisch verbeeld door de dageraad die het grote raam in het koor langzaam deed oplichten. De a capella zang van Mieke Cantineaux tilde de woorden van de dichters op tot een testament dat om voltooiing vroeg."
 |
 |
 |
De zevende dag
Voor onze “Zevende Dag” nadien konden we weer rekenen op twee kleppers van formaat: vooreerst Peter Verlinden, voormalig VRT-journalist en huidig politicus, die met ons stil stond bij het begrip genocide met op de achtergrond de gebeurtenissen van 30 jaar geleden in Rwanda. De internationale gemeenschap mocht niet wachten op een 'juridische' bevestiging van de genocide: van zodra er een vermoeden van genocide ontstaat moest zij in actie schieten om ze te voorkomen. Vervolgens kwam Ludo de Brabander aan het woord, vredesactivist, auteur en die dag woordvoerder bij de Nationale Manifestatie. Hij legde vooral uit waar en waarom onze politieke verantwoordelijken tekort schoten en welke eisen vanuit de vredesbeweging op tafel blijven liggen. Hier bleef vooral bovendrijven dat onze stem ertoe doet. Het protest op de genocide mag niet ophouden. Er rust een verpletterende verantwoordelijkheid op onze politici.
De voormiddag werd besloten met een eucharistieviering voorgegaan door professor Anne Vandenhoeck en deken Patrick. Anne hield een sterk betoog vanuit een joods getuigenis, het verhaal van de toren van Babel en dat van de Barmhartige Samaritaan. Zij riep ons vanuit deze woorden op om oog te hebben voor een goddelijk appel en verbonden te blijven met allen die te lijden hebben. We kiezen er echter niet altijd voor om van de ander een naaste te maken en dus dienen wij op zoek te gaan naar een nieuwe taal die ons weer met elkaar verbindt. Want elke mens is in wezen een goede mens.
Hier eindigde de 24 uur in de kerk. Ze werd verder gezet bij menigeen thuis in de verhalen over dit samenzijn, in Wilsele en in Brussel. We vertelden in dit artikel dat aantallen niet telden. Maar toch leek de massale opkomst bij de manifestatie in Brussel wel de kers op de taart. We zagen mensen van alle generaties doch vooral heel veel jonge mensen. Dit is zo hoopvol. We moeten onze boodschap verder laten horen. "Niets zeggen is geen optie. Niets doen is geen optie."
