03 juli 2022: 14e zondag door het jaar' (2022)
Gezonden over de
gehele wereld (Lc 10, 1 – 17)
Marcel
Braekers
Openingszang
568 wij zoeken U
Begroeting
Wij, westerlingen, beseffen nauwelijks
hoe we door veel landen met de nek worden
bekeken. Poetin is niet alleen bezeten van de
Groot Russische gedachte en wil het oude
territorium herstellen. Maar hij vindt van
zichzelf dat hij ook een spirituele missie
heeft: de satellietstaten bevrijden van het
decadente Westen. De orthodoxe patriarch Kirill
beschouwt hem daarom als een soort van Messias.
Ook China haalt zijn neus voor ons op, zij het
om andere redenen.
Waarom
heeft dat Westen zijn christelijke wortels
afgezworen, zo vragen vele gewone mensen zich
af? Wat moest zo nodig verdoezeld worden en
welke waarden buiten de hoog opgeschroefde
vrijheid durft men nog propageren? Eeuwen lang
was het wel anders. Het Westen beschouwde
zichzelf als de culturele en spirituele bakermat
van de wereld. Sans gêne heeft men eeuwen lang
via kolonisatie dat patroon opgedrongen. Er
komen nu excuses voor de verknechting en
uitbuiting, en spiritueel is de beweging
omgekeerd: buitenlandse priesters komen hier
dienst doen. Nu wil ik niet als een oude sok
zeuren over decadentie en waardenverlies want er
zijn ook veel mooie en ontroerende initiatieven.
Mijn vraag is eerder: hebben wij als christenen
komend van gelijk welke regio iets te vertellen
aan de wereld? En wat zou die boodschap kunnen
zijn? Het zou een boodschap moeten zijn die
respect inhoudt voor de eigenheid en de
verworteling van culturen. Waarover spreken we
dan?
In
het evangelie wordt verteld dat Jezus 72
leerlingen uitstuurde over heel het land om de
Blijde Boodschap te verkondigen. Waarom 72 en
geen 12 of 100? En wat dienden ze te verwoorden?
Het zijn vragen die ook ons raken. Kerk heet
missie, wordt altijd beweerd. Of om het anders
te zeggen: wij zijn geroepen om Gods boodschap
uit te dragen. ‘Ga en onderricht alle volkieren
en doop hen in de naam van de Vader, de Zoon en
de heilige Geest.’ Doen jullie dat, en wat zeg
of doe je dan?
Nr. 114 God
onze Vader wij roepen U
Gebed
Onderricht mij
In uw woorden,
Schenk mij leven
Op uw wegen.
Laat uw woorden
In ons branden
Als een vuur
Voor hart en handen.
Dat uw goedheid
Mij mag vinden,
Dat uw heil
Mijn toekomst wordt
En uw woord
Mijn weerwoord is waar het leven
Wordt weersproken.
Laat uw woorden …
Blijf gedenken
Wie wij zijn.
Gij, mijn hoop
Als nog de nacht duurt.
Gij, mijn troost,
Als ik verdwaald ben:
Met uw woord
Schenkt Gij het leven.
Laat uw woorden …
Lezing: Lucas
10, 1 – 9;
Lied 581 Zoals Ik
zelf gezonden ben
Homilie
Lucas schrijft dat Jezus 72 leerlingen
uitstuurt. Sommige vertalingen schrijven 70. De
twee getallen verwijzen naar het boek Genesis
hoofdstuk 10 waar alle volkeren na Noach worden
vermeld zodat de hele wereld uit 70 volkeren
volgens de Hebreeuwse versie bestaat of uit 72
volgens de Griekse versie. Lucas gebruikte de
Griekse vertaling en wil met het cijfer aangeven
dat Jezus voor alle volkeren van de aarde een
zendeling aanstelt om zijn boodschap te
verkondigen. Vermoedelijk bestond deze tekst
reeds voor Lucas zich aan het schrijven zette en
mag men gerust stellen dat missionering vanaf
het begin tot het wezen van het christendom
heeft behoord. Dat is op zichzelf een heel
merkwaardig gegeven, want het Jodendom waaruit
wij zijn voortgekomen, kende dit niet. Je bent
Jood omdat je geboren bent uit een Joodse
moeder, heidenen konden zich wel aansluiten bij
hun religie, maar ze bleven altijd proselieten
met een ander statuut. Het is vooral Paulus die
hiermee breekt en als een bezetene door heel de
bekende wereld trekt om de verrezen Christus en
de Opstanding te verkondigen.
Ik
denk dat we ons nauwelijks realiseren wat we wel
aan Paulus te danken hebben. Hoe hij de Joodse
Wet ontdoet van alle uiterlijkheden en ze
toespitst op de innerlijke gesteldheid. De
besnijdenis is geen lichamelijke ingreep maar
besnijdenis van het hart, schrijft hij. En in de
lijn van Jezus zal ook hij zeggen dat niet wat
van buiten in de mens komt onrein is, maar wat
innerlijk leeft. Sociale verhoudingen durft hij
op hun kop zetten, want allen zijn we één en
elkaars gelijke in Christus. Het enige dat hij
overhoudt is dat unieke gebod van de liefde.
Niet alleen liefde voor je eigen familie of
volksgenoten, maar de mateloze kracht die niet
gebonden is aan tijd, aan plaats of cultuur. Het
enige wat we als christenen overal meedragen is
een inspiratie, een overtuiging en een gevoel
dat we gratis, om niets bemind worden door God
en dat wij geroepen worden om zo ook voor elkaar
te zijn.
De
kern van ons geloof heeft te maken met iets dat
ongrijpbaar en weerloos is, iets dat je niet
kunt benoemen, dat ontglipt als je denkt het te
weten. Iets dat je op de eerste plaats al levend
aanvoelt en eerder uitleeft dan dat je erover
spreekt. Zou het dat zijn dat Jezus bedoelde
toen Hij zei: “Neem voor onderweg geen reiszak
mee, geen extra schoenen, zelfs geen stok om
opzittende honden van je af te schudden”? Maar
als dat de fundamentele boodschap is van ons
geloof hoe kunnen we die dan doorgeven aan
elkaar, aan ieder mens waar ook ter wereld? Het
probleem is dat men altijd weer meent van de
boodschap een leer te maken, en op dat ogenblik
ontstaat de ideologie en wordt ons geloof een
vorm van kolonisatie.
Ik
wil deze bezinning daarom besluiten met dat
overbekende brieffragment dat Paulus naar de
gelovigen van Korinthe zond. Het is zo bekend en
toch ontroert het mij elke keer het weer gelezen
en gehoord wordt.
1 Kor. 13, 1 – 13
Lied 527 Leer van
de liefde
Groot dankgebed
S. de Vries, Het rijk alleen, p. 137 + refrein 134 laudate
Dominum
Na de communie
lied 515 Ik zal er zijn
|