28 februari 2010 2e zondag van de Vasten Lucas 9,
28-36
Bidden verandert een mens
Frank Cuypers
Kruisteken :
Wij weten ons samen in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige
Geest.
Intredelied: 568 Wij
zoeken U als wij samenkomen
Inleiding
Ik moet iets
bekennen. In mijn weinige vrije tijd volg ik orgelles
aan het Conservatorium in Leuven. Niet dat er iets mis is met het
orgelspel van Arnout, maar orgelspelen is voor mij een oude droom
en het is een poging om de mid-life crisis harmonieus aan te vatten.
Ik oefen regelmatig in de kerk van het Jezuïetenhuis hier wat
verder. Dat is zo afgesproken met de paters. Ik kan daar rustig
oefenen, de meeste paters zijn erg hardhorend, en storen zich niet
aan af en toe een foute noot.
Maar ik moet nog iets bekennen.
Ik gebruik een deel van de oefentijd, rustig alleen in de kerk,
ook om rustig te kunnen bidden. De paters weten daar niets van,
daar is ook niets over afgesproken.
Het kader van
de kerk, de stilte, de sobere symbolen werken inspirerend en rustgevend.
Het zijn momenten om even uit de drukte te gaan staan, uit de wereld
van alledag. De kerk is een ontmoetingsplaats met God en een uitgelezen
plek om tot gebed te komen. Ik kom er anders van terug.
Het is een beetje zoals de berg Tabor uit het evangelie van vandaag,
een plek om naar toe te trekken, en vanwaar je wat uitzicht kan
krijgen over de wereld, jouw wereld.
De essentie van bidden is voor
mij danken en delen; danken voor al het goede, en delen
van zoveel vreugde en van zorgen. Zo wordt gedeelde vreugde dubbele
vreugde en worden zorgen die gedeeld zijn beter te dragen. Het gebed
verandert de situatie niet, maar gesterkt en met meer vertrouwen,
zijn zorgen beter te dragen. Het gebed verandert een mens.
Laten ook wij dankend
en delend - ons vertrouwen in God uitzingen.
Lied : 537 Zingt van de Vader
Openingsgebed (Jongerius)
Wees hier aanwezig, God,
als uw woord geopend wordt
en doe ons thuisraken
in het geheim van het leven
dat ons verschijnt in Jezus;
de zoon van uw welbehagen,
de nieuwe mens die ons hoop geeft,
dit uur en al onze dagen. Amen
Inleiding van de evangelielezing
Elke tweede zondag
van de vasten lezen we het verhaal van de gedaanteverandering. Het
tafereel toont wie Jezus werkelijk is, en het laat aanvoelen wat
hem te wachten staat.
Jezus heeft zijn leerlingen verkondigd dat zijn zending slecht kan
aflopen. Hij wordt wellicht geen koning in Jeruzalem, iets waar
zij nochtans heel sterk op rekenden.
Maar hij wil zijn leerlingen wel een blik op de uiteindelijke toekomst
bieden: alles zal ooit stralend wit worden, doorzichtig en helder.
God houdt zijn beloften. Hij blijft trouw aan zijn beloften.
In Jezus
gebed komen Mozes en Elia naast hem staan. Hun aanwezigheid moet
duidelijk maken dat de weg van Jezus in het verlengde ligt van de
moeilijke weg die zij moesten gaan. We kunnen de verheerlijking
op de berg Tabor niet los zien van het lijden in de tuin van Getsemane
en op Golgotha.
Jezus dompelt
zijn leven onder in Gods liefde, maar ook in Gods heerschappij.
Jezus aanvaardt de zending van God. Hij doet alleen maar wat God
vraagt en laat zich volledig leiden.
Jezus is Gods
zoon; dat horen we uit de wolk vandaag. Dat hoorden we bij de doop
van Jezus in de Jordaan en dat horen we op goede vrijdag uit de
woorden van de honderdman. Er zit een rechte lijn in de evangelielezingen.
Evangelielezing : Lucas 9, 28 36
Homilie
Vandaag is de
2e zondag in de vastenperiode. De vasten is bij uitstek een tijd
van vergeving en boete doen.
Boeten is een term uit de visserij wist U dat
? Het betekent iets als herstellen of oplappen. Bijvoorbeeld
van een visnet. Ons boeten in de vasten kan zo concreet
worden in het proberen terug aan te knopen bij doorgeknipte of beschadigde
relaties. Ook in de Bijbel is vasten is vaak een voorbereiding op
een belangrijke gebeurtenis en bij uitstek een tijd van bezinning
en gebed, waarin zowel de relatie tot God als de relatie tot de
medemens centraal staan.
Het herstel
van relaties is ook het thema van de campagne van Broederlijk
delen voor dit jaar. In de campagne worden themas aangereikt
om herstel van relaties vanuit verschillende dimensies
te bekijken. De horizontale dimensie zoals het herstel van relaties
met elkaar en het herstel van relatie met de aarde Pacha
Mama; geen éénrichtingsconsumptie, maar een ethiek
van het genoeg.
Vandaag wil ik het vooral hebben
over het herstel van de vertikale dimensie : het herstel van onze
relatie met God.
Een manier om
onze relatie met God te onderhouden, of te herstellen, is bidden.
Het is in het openstellen van ons hart en het erkennen van onze
kleinheid dat we in aanraking komen met Hem die groter is. In deze
unieke relatie mogen we thuiskomen en ons geborgen weten. In het
gebed kunnen we kracht putten en de hoop levend houden.
Jezus bestijgt
de Taborberg om te bidden, zegt Lucas. Wat Jezus al biddend meemaakt
beschrijft de Bijbel in zichtbare tekens. Terwijl Hij aan
het bidden was, veranderde zijn gelaat van aanblik en werden zijn
kleren verblindend wit. Er gaat als het ware een innerlijk
licht op in Hem en het doorstraalt Hem als het ware helemaal. In
zijn gebed staat Jezus als het ware in Gods licht en ziet Hij beter
welk zijn roeping is en zijn levensopdracht. Zoals je vanop een
uitkijktoren de wereld kan zien, en het grotere verband waarbinnen
je bestaan zich afspeelt.
Bidden is een
ontmoetingsgebeuren. Jezus ging daarvoor de berg op. Voor de Joden
heeft de berg de betekenis van de beste want hoogste
plaats om tot God te komen. Maar zou niet elke plaats een plaats
van Godsontmoeting kunnen zijn?
Voor mij bijvoorbeeld
een stille, lege kerk. Maar eveneens de zondagsviering hier samen
met onze gemeenschap, wanneer we elkaar kennen met ons verhaal en
God aan het werk voelen in onze ontmoetingen.
Natuurlijk is
niet elk gebedsmoment een moment van intense straling. Veel van
mijn gebedsmomenten zijn ook: Vader, neem mij aan. Mijn hart openstellen
en mijn kleinheid erkennen. In gebedsmomenten voel ik mij ook zeer
bewust verbonden met concrete mensen, dichtbij of veraf. Maar stralend
of niet, alle gebedsmomenten hebben dieptewerking.
Het gebed verandert
de situatie niet, maar het verandert diegene die bidt. De verandering
voltrekt zich van binnen. Even God van nabij mogen ervaren en dan
terugkeren naar de orde van de dag.
Wat zoiets in
je leven betekent, kun je aan niemand uitleggen. Zij zwegen
erover, staat in het evangelie en vertelden in die tijd
aan niemand iets van wat zij gezien hadden. Wat het echte
gebed in je leven doet, kun je aan niemand uitleggen.
Ik denk dat ieder
van ons zich regelmatig eens moet afvragen: waar is mijn berg, mijn
Taborberg, waar ik naartoe kan om te bidden? Dat hoeft niet letterlijk
een berg te zijn. Het kan evengoed een stille binnenkamer zijn .
Essentieel is dat we ons plaatsen in het licht waarin we de echte,
de werkelijke werkelijkheid kunnen ontwaren.
Het is goed dat we elke zondag samenkomen om Gods trouw te gedenken.
In dit wekelijkse uurtje zijn onze problemen niet opgelost, en onze
zorgen, onze pijn, en ons verdriet zijn niet verdwenen. Maar onze
blik is veranderd en de hoop is aangewakkerd, want telkens opnieuw
treden we binnen in het verbond dat God met ons gesloten heeft.
We staan er niet meer alleen voor. Ons leven, met zijn vreugde en
zijn geluk, maar ook met zijn pijn en zijn verdriet, wordt mee opgenomen
in dat verbond.
En telkens opnieuw
worden we eraan herinnerd: God gaat voor ons uit, tussen ons in,
met ons mee, achter ons aan met zijn fakkel van licht en trouw.
Amen.
Offerande : CD met Boliviaanse
muziek nr 1
Groot dankgebed: 1
62 Tafelgebed in de veertigdagentijd
Onze Vader + vredeswens
Communie
Muziek: 1000 Years of Sacred Music
Hildegard
Von Bingen Anthiphona ad Magnificat (13)
Communielied: 569 Die
mij getrokken uit de schoot
Voorbede van de wereldgroep
Aankondigingen en zegen
|