17 februari 2008 : Tweede zondag van de vasten
Schitteren in de zon
Marcel Braekers en de jongeren
(voor foto's: klikken
op "Koffiestop")
Openingszang
Begroeting
De vastentijd wordt altijd getekend door twee bewegingen: een
beweging naar binnen en een naar de buitenwereld. Naar binnen is
het een tijd om op te ruimen, zich lichamelijk en mentaal te zuiveren
zodat we op een nieuwe en frisse manier het Licht van Pasen kunnen
begroeten. Dit vasten krijgt echter maar een etiket van authenticiteit
als we tegelijk onze aandacht extra richten naar de wereld waarin
we zijn opgenomen. Dat laatste doen we dit jaar door speciaal onze
aandacht te richten op Haïti. De prachtig gekleurde vlieger doet
ons eraan herinneren en begeleidt ons als symbool naar Pasen.
Vorige zondag was het thema ‘het touw vieren’, de vlieger moet de
lucht in kunnen en dansen op de windstroom, die boven het land jaagt.
Het thema van deze zondag is ‘schitteren in de zon’. De gedachte
die erachter zit is dat een vlieger meer is dan de dingen waaruit
hij is gemaakt. De Haïtiaanse kinderen gebruiken stukjes plastic,
enkele stokjes, wat koord en lijm. En de vraag is: is die vlieger
enkel maar dat? Neen, de vlieger is een speels en mooi voorwerp.
Hij is een teken van hoop en vreugde voor de kinderen. Kortom alle
materialen maken een gedaanteverandering door waardoor iets nieuws
tot stand komt. Vandaar de band tussen dit symbool en de evangelielezing
van vandaag die gaat over de gedaanteverandering van Jezus op de
berg Thabor. Jezus is op weggegaan om een ander mens te worden,
en wij worden uitgenodigd om diezelfde weg te gaan. Zoals Abraham
wegtrok of zoals Jezus een innerlijke transformatie doormaakte worden
wij opgeroepen dit in onszelf te bewerken.
Samen met enkele jongeren heb ik deze viering voorbereid. Ik heb
hen gevraagd hoe zij kijken en wat zou moeten veranderen in hun
toekomstige wereld. En daarbij stelde ik hen een moeilijke vraag:
welke eigenschappen in jezelf heb je daarbij nodig?
Inkeer 416: “Wat
ik gewild heb”
Gebed (Quinten)
Inleiding op de lezingen
Bijna dagelijks worden
ons beelden getoond van vluchtelingen. Mensen die het stammengeweld
in hun land ontvluchten, mensen, meestal jongemannen, op zoek naar
een betere toekomst omdat ze thuis geen onderwijsmogelijkheden hebben,
geen job vinden. In de Sahellanden ontvluchten mensen de uitdrogende
gronden waarop ze vele jaren leefden op zoek natuurlijk naar vruchtbare
streken. De geschiedenis van het Joodse volk begint op eenzelfde
manier. Een gezin besluit land, clan en familie achter te laten
en af te zakken naar de vruchtbare Nijl-delta. Ze beginnen aan een
omzwerving waar ze zelf nooit een eindpunt aan zagen. Al rondtrekkend
met hun kudde veranderde niet alleen hun levenspatroon, alles onderging
een verandering, ook hun geloof. De Bijbel stelt het graag voor
alsof alles begon bij dat in- en aangrijpend spirituele moment dat
God Abraham riep, maar misschien was de werkelijkheid rauwer en
zocht men gewoon te overleven en een zinvolle toekomst ui te bouwen.
Ik zeg dit alles om nog scherper te laten aanvoelen hoe je dit roepingsverhaal
kunt leggen op de geschiedenis van zoveel mensen, die het aandurven.
Genesis 12, 1 – 4:
Roeping van Abraham – versie uit de kinderbijbel van Colet Janssen
Lied 18: “Door de
wereld gaat een woord”
Matteüs 17, 1-9
Homilie
De evangelist Matteüs
had de overtuiging dat Jezus de nieuwe Mozes voor zijn volk was.
Zoiets zeggen was niet niks, want Matteüs was zelf een Jood. Hij
had dus de overtuiging dat van binnenuit een heel nieuwe wind door
de godsdienst waaide. Als Jezus boven op de berg gaat zitten om
zijn leerlingen te onderrichten, dan trad Hij op als een nieuwe
Mozes. In het evangelie van vandaag speelt zich eenzelfde tafereel
af. Alle leerlingen wachten aan de voet van de berg, net zoals het
volk tijdens de woestijntocht bij de voet van de berg Sinaï. Alleen
drie geprivilegieerden mogen mee de berg op. Wat daar boven met
Jezus gebeurt lijkt sterk op wat Mozes overkwam. Zijn gelaat begon
te schitteren en hij werd aangeraakt door de heerlijkheid van God.
Daar boven op de berg maakt Jezus een confrontatie door met de traditie
van zijn volk. Mozes en Elia zijn de twee vertegenwoordigers van
de Wet en de Profeten. Zij staan symbool voor de basis waarop heel
het geloof van Israël is gebouwd. Jezus doorworstelt deze traditie
tot Hij op een nieuw, persoonlijk punt aankomt en Hij beseft een
eigen weg te moeten gaan. Hij keert terug naar beneden, terug naar
zijn leerlingen om samen met hen een nieuwe weg te gaan. Zoals Abraham
voelt ook Jezus dat het oude voorbij is en Hij een nieuw begin van
leven en samenleven moet opzetten. Zijn gelaat straalde, staat er
in de tekst. Symbolische taal om te zeggen dat een visioen oplichtte
en Hij duidelijk zag welke weg Hij had te gaan.
Twee lezingen, twee figuren die een keuze maken om op weg te gaan
en die al gaande een transformatie doormaken naar iets dat heel
nieuw is. Het is een beetje zoals met de vliegertjes van de kinderen
in Haïti. De kinderen verzamelen hout, plastiek, touwtjes, papier
en wat lijm en plots ontstaat iets nieuws, iets dat meer en anders
is dan de elementen waaruit ze zijn gemaakt. De vliegertjes worden
een symbool van vrijheid en hoop, ze dansen in de zon en nodigen
uit tot spelen. Hetzelfde gebeurde met Abraham en Jezus. Voor alles
wat ze waren kan men elementen in hun verleden aanwijzen als verklaring,
maar plots ontstond uit dat geheel een nieuwe mens met een nieuwe
visie.
Ook wij worden opgeroepen om te dromen, om zich te laten gaan in
een visioen over een nieuwe tijd. Deze viering was oorspronkelijk
bedoeld om met de groep van jongeren hier uit te drukken wat hen
beweegt en waarvoor ze zich voelen staan. Door omstandigheden is
het wat anders gelopen en heb ik gisteren met enkelen van hen gesproken.
Ik heb hen twee vragen voorgelegd:
- Hoe zou deze wereld in de toekomst moeten veranderen, wat loopt
er nu het meeste fout?
- En welke kwaliteiten of eigenschappen zie ik in mijzelf om aan
wat fout loopt te veranderen?
Als ik naar de wereld kijk, zie ik elke dag
mensen sterven. Waarom is er zoveel oorlog? Kunnen mensen nooit
overeen komen, is er geen andere oplossing? Waarschijnlijk ben
ik niet de enige die de oorlog beu is. Misschien kunnen we met
velen daaraan iets doen. Dat hoop ik toch.
Indien de mensen minder gehaast zouden zijn, zou het leven er
heel anders uitzien. Er zouden minder ongevallen in het verkeer
zijn. Minder gehaasste mensen zijn verdraagzamer, de wereldvrede
zou er anders uitzien. En mocht er meer solidariteit zijn en een
eerlijke verdeling dan zouden de mensen aan de rand van de maatschappij
zoals de daklozen vooruit raken. Ikzelf kan daar aan meehelpen
door verdraagzamer te zijn tegenover mijn broer, door eerlijke
producten te kopen en interesse te hebben voor de derde wereld,
door organisaties te steunen die daarom bekommerd zijn.
Ik zou zelf nooit het initiatief nemen om de wereld te verbeteren,
maar als er een groep is die de wereld wil verbeteren zou ik die
zeker steunen door geld op hun rekening te storten of bijvoorbeeld
de Damiaanactie daar zou ik stiftjes voor kopen
Een bedenking die ikzelf
bij deze laatste getuigenis had was: dit toont hoe belangrijk het
is tot een gemeenschap te behoren, tot een kerk als die groep van
mensen die dromen van een andere tijd en daartoe kleine aanzetten
willen geven. Vasten is immers niet alleen als enkeling een weg
van bekering inslaan, maar als groep nadenken over een ander levenspatroon
en elkaar daarbij stimulerend.
Groot dankgebed:
JONGERIUS, Voor wie wachten, p. 46-47
Na de communie, lied
602: “Hoe ver te gaan”
Voorbeden
In het evangelie hoorden
we de stem die zei: 'Dit is mijn geliefde Zoon, luister naar Hem.'
Laten wij bidden tot God om moed en kracht om ons leven te richten
naar zijn voorbeeld.
Wij bidden aan de hand van een Haïtiaans gedicht:
Wie het leven van anderen niet wil afbreken of
vergiftigen ,,
wie in al wat hij doet anderen bemoedigt om vrijuit te denken,
in mijn ogen is dat een revolutionair.
Geef ons moed en kracht, God, om zo'n revolutionair te zijn.
Wie geen schrik heeft van de vonkjes eeuwigheid die dansen in
zijn binnenste ,,
wie in alle vrijheid het risico neemt zich te vergissen ,,
in mijn ogen is dat een revolutionair.
Geef ons moed en kracht, God, om zo'n revolutionair te zijn.
Wie weigert de passies van het volk te misbruiken om bij de groten
der aarde te horen ,,
wie zich uit respect voor elke mens solidair voelt met wie bedelt
om hoop
in mijn ogen is dat een revolutionair.
Geef ons moed en kracht, God, om zo'n revolutionair te zijn.
Koffiestop
|