1 mei 2005: Zesde zondag na Pasen:

Lut Lemmens

1. Dienst van het Woord

Openingslied, nr. 614 : “Ik kan alleen woorden ontmoeten, u niet meer”

Verwelkoming

Vrede wens ik jullie in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, amen.

Jezus ontmoeten als mens kunnen we niet meer, daar hebben wij trouwens nooit het voorrecht toe gehad.  Of dat het gemakkelijker zou gemaakt hebben om zijn woord na te leven en zijn weg te gaan, is nog niet zo duidelijk.  In de afscheidsrede zoals die opgetekend werd door Johannes, lezen we de vele vragen en tekenen van onbegrip die zelfs bij zijn dichtste leerlingen leefden. Na Jezus’dood  stortte hun wereld in en voelden ze zich machteloos en verlamd.  Zonder hem zagen ze niet meer hoe het verder moest.  Zonder hem waren ze verloren.  Ze hadden hem tot dusver gevolgd en hadden zijn energie en leiderschap nodig om tot actie te kunnen overgaan.  Ergens  hadden ze zijn boodschap en de diepe betekenis van zijn opdracht, een opdracht die hij bovendien aan hen doorgaf, nog niet ten volle begrepen en geïntegreerd.  Jezus is zich hiervan bewust en belooft hen dat ze niet verweesd zullen achterblijven.  Hij zegt ‘ik keer tot u terug’.

Ook wij zijn op weg naar Pinksteren en krijgen vandaag de belofte van Jezus te horen die hij aan zijn leerlingen gaf bij zijn afscheid: ‘en ik zal de vader vragen jullie een andere helper te geven die voor altijd met jullie zal zijn: de geest van de waarheid’.  Vorige week hoorden we dat Jezus zei: ‘ik ben de weg, de waarheid en het leven.’  Waarheid is een sleutelwoord in zijn afscheidsrede.  Belangrijk genoeg om even bij stil te staan. 

Openingsgebed

Heer,
Wij zijn hier samen rond uw woord
Zoekend naar waarheid
En vragen in uw naam
Zuiver ons verstand met al zijn gedachten,
zuiver ons hart met al zijn gevoelens
neem van ons af
al onze twijfel en verwarring
al onze onachtzaamheid
al wat we misdaan hebben
naar U toe
naar onszelf
naar anderen.
Neem het van ons en hoor onze stem

Lied om vergeving, nr. 416: “Wat ik gewild heb”

Homilie (deel 1)

Het is me al langer duidelijk dat elk van ons anders waarneemt en bv. woorden die gezegd worden verschillend interpreteert.  Of dat elkeen door andere accenten wordt getroffen of  zelfs een bepaalde uitleg totaal anders gehoord heeft of begrepen. 

We luisteren en interpreteren blijkbaar vanuit ons eigen individueel referentiekader dat bepaald wordt door onze voorgeschiedenis en door de overtuigingen en denkbeelden en gevoeligheden die we vergaard hebben in de loop van onze kindertijd. 

In Meesterschap in liefde  van Don Miguel Ruiz lezen we hoe we in  reactie op hoe de omgeving met ons omging, ouders, opvoeders, vriendjes, buren, mensen die we ontmoetten en zeker diegenen die gezag over ons hadden, conclusies trokken over onszelf en over hoe de wereld in mekaar zit.  Onze onbevangen, open manier om de wereld tegemoet te treden werd aan banden gelegd door conclusies en overtuigingen die ertoe leidden dat we ons gingen aanpassen, waar nodig een masker opzetten, waar nodig een rolletje spelen, een imago opbouwen, een zelfbeeld vormen in overeenstemming met de reacties van de buitenwereld...

Ons zelfbeeld kreeg op die manier vorm, maar ook de realiteit om ons heen werd onder invloed van onze persoonlijke ervaringen geïnterpreteerd en in een specifieke vorm gegoten. 

De paradijselijke toestand van liefde en verbondenheid waarin we leefden voor we werden geboren kreeg stilaan deuken en blutsen en gaten en bulten en steeds meer moesten we ons denken inschakelen om de zaakjes onder controle te kunnen houden.  Zeker in momenten van angst of onzekerheid verloren we onze onschuld en maakten we kennis met ons meneerke rechter die altijd klaarstaat met zijn genadeloos oordeel en  of het mevrouwke slachtoffer in ons, de arme ik die zich beklaagt en de schuld bij de anderen of de omstandigheden legt... 

Op die manier werd de grote waarheid van liefde waaruit we werden geboren stilaan meer en meer vertroebeld, en verloren we ook meer en meer onze goddelijke verbinding die ons geboorterecht was. Het gevoel liefdevol verbonden te zijn raakten we kwijt en de pijn die ons werd aangedaan zagen we onszelf anderen aandoen, zonder ons eigen gedrag te begrijpen en soms zelfs zonder er ons bewust van te zijn... Het leven werd moeilijk en ingewikkeld en we geraakten zelfs onze diepste levensbestemming kwijt... 

Dit klinkt inderdaad als een rampscenario en dat was het ook, tot Jezus kwam met zijn boodschap van liefde en vergeving en waarheid én met de kracht om onze verbinding met de Vader of ‘God in ons’ te herstellen. 

Evangelie uit Johannes  ( 14, 15-21)

Homilie deel 2

Heel Jezus zijn leven en boodschap getuigt van  en roept op tot onvoorwaardelijke liefde. Groeien in liefde en loskomen van al wat ons belemmert om onszelf en anderen graag te zien is duidelijk de kern van zijn opdracht.

Zelfkennis, zelfliefde en bewustzijn zijn daartoe de sleutels. Door te groeien in bewustzijn kunnen we ons denken en onze emoties uitzuiveren en bevrijden van conditioneringen en aangeleerde patronen. 

We kunnen onszelf pas ten volle accepteren en graag zien als we ons bewust zijn van onze talenten en kwaliteiten.  We kunnen onze kleine kantjes maar ombuigen als we er ons bewust van zijn. We kunnen ons pas bevrijden  van de oordelen en overtuigingen die ons denken hanteert om alles onder controle te houden in de mate dat we ons er bewust van zijn.  Eerder kunnen we die belemmeringen niet loslaten om er vrij van te worden.  We kunnen pas vergeven als we ons bewust zijn van de geleden pijn en van wat we daaruit konden leren.  En ga zo maar door.  ‘Bewustzijn is de schat’ zoals we het hoorden in de lezing uit het evangelie van Maria Magdalena twee  weken geleden.

Geestelijke lectuur, gesprekstherapie, uitwisseling met vrienden om ons te spiegelen aan mekaar, taichi, zelfreflectie, er zijn talloze wegen om daarin te groeien.  In de mate dat we bewuste keuzes maken, het werk dat we doen, ons engagement in onze kleine of grotere omgeving geven we uiting aan wie we ten diepste zijn en komen we dichter bij de waarheid . We kunnen maar leven naar Zijn geest als we de waarheid zoeken en volgen en al wat ons daartoe belemmert laag voor laag afpellen en loslaten.

Jezus opende voor ons hiertoe de weg. ‘ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.’  Via Hem komen we tot de onnoemelijke Bron van liefde en creativiteit waaruit we zijn ontstaan en waar we opnieuw één mee worden naarmate de sluiers van onwaarheid in en om onszelf worden opgeheven.

Op zijn verzoek geeft de Vader ons een helper: de geest van de waarheid die ons zal helpen op het juiste spoor te komen of blijven met onszelf.  Als we de juiste beslissingen nemen of het juiste inzicht krijgen dan stroomt de energie en wordt onze goddelijke verbinding versterkt of hersteld.

Meditatie en gebed zijn hiertoe uitstekende instrumenten.  Beiden hebben als bijzonderheid dat ons denken stil wordt gelegd en dat we ons daardoor kunnen openen voor de geest van de waarheid en de helende energie van Christus.  Maar ook het luisteren naar onze intuïtie is een manier om tot de waarheid te komen.  Pas als we de waarheid volgen, volgen we de Heilige Geest.

Die toestand van liefdevolle verbondenheid, of noem het goddelijke verbinding, kan onze leidraad worden voor al ons doen en laten.  Vanuit die verbinding komen we dichter bij ons diepste zelf en krijgen we die inzichten die ons toelaten te kiezen voor wat goed en juist is voor onszelf en dus ook voor de andere. Van daaruit  komt er een evenwicht tussen ten diepste onszelf worden enerzijds en dienstbaar naar de andere zijn anderzijds.

Onze geest en ons hart openen voor Jezus’ liefdevolle boodschap en zijn uitstraling van mededogen, zachtheid en gerechtigheid geeft ook ons de impuls om uit ons kot te komen en zijn weg te gaan en net als de apostelen de deuren open te gooien en alle angst en twijfel overboord te werpen.  Dat lukte hen pas toen ze onafhankelijk werden van de persoon Jezus en vervuld werden van zijn geest.  Zo konden ze zijn boodschap en visie en energie integreren tot hun  eigen kracht.  wellicht is het dat wat Jezus als opdracht gaf.

Naarmate we groeien in bewustzijn en liefde en ons laten leiden door de geest van de waarheid, vervalt weer en meer de dualiteit van ons denken en groeien we in verbondenheid en eenheid.  Dan is er, zoals we vandaag hoorden in het evangelie,  inderdaad geen onderscheid meer tussen Vader, Zoon en Geest, noch tussen Hen en onze diepste kern.

Kort meditatiemoment

Offerandelied, nr. 649: “Kom in mij”

2. Dienst van het brood

Gebed om beeld van God te zijn : lied 173

Groot dankgebed: nr 190

Instellingswoorden

Vredeswens

Onze vader

Communiemeditatie (tekst uit de kindernevendienst)

“De Trouwe bezoeker”

Parijs.  Elke dag op de middag komt een oude zwerver de kerk binnen en stapt een minuut later weer buiten. De koster vindt dit maar vreemd en vraagt de man wat hij komt doen.
“Ik kom goedendag zeggen tegen Jezus.
“Welk gebed bid je dan?
“Bidden kan ik niet.  Ik zeg alleen: Jezus, hier is Jim.

Enkele jaren later wordt de zwerver ziek en hij wordt opgenomen in een tehuis voor daklozen.  Hij weet de sfeer erin te houden en glimlacht altijd.
Een verpleegster vraagt hem op een keer:
“Hoe komt het dat je altijd zo glimlacht?
“Dat komt door het bezoek dat ik elke dag krijg.
“Bezoek?  Maar om hoe laat dan?
“Elke dag op de middag.
“En wie bezoekt je dan?  Je hebt me verteld dat je geen familie meer hebt.
“Dat is waar.  Ik krijg bezoek van Jezus.
“En wat zegt Jezus dan tegen jou?
“Niet veel.  Alleen maar: Jim, hier is Jezus.

(Jean-Pierre Mols, Il était une foi. Uit Kolet Janssens, Warme woorden)

Slotlied : nr. 192 “Alles wacht op u vol hoop”