| Welkom |
| |
| Liturgie |
| |
| Vorming |
| |
| Historiek |
| |
| Archief |
| |
| Kalender |
| |
| Links |
Filosofenfontein: verbinding in tijden van
afzondering
Het lijkt er meer en
meer op dat de periode waarin we elkaar
niet zullen ontmoeten in vieringen of bij
activiteiten in en rond Filosofenfontein nog een
tijd zal aanhouden. |
Lieve tochtgenoten, Na de sabbat, toen de
ochtend van de eerste dag van de week
gloorde, kwam Maria uit Magdala met de
andere Maria naar het graf kijken.
Plotseling begon de aarde hevig te
beven, want een engel van de Heer
daalde af uit de hemel, liep naar het
graf, rolde de steen weg en ging erop
zitten. Hij lichtte als een bliksem en
zijn kleding was wit als sneeuw. (Mt.
28, 1 – 3) Jezus is gestorven, iedereen
is gevlucht of houdt zich schuil, bang
voor wat er in deze woelige dagen in de
lucht hangt. Maar twee vrouwen laten
zich niet intimideren. Ze gaan, gedreven
door liefde, naar het graf … om te zien.
Maar ja, wat valt er te zien? Een nis in
een rotsige wand met een steen ervoor.
‘De ochtend van de eerste dag van de
week gloorde’, schrijft Mattheüs want,
zo herinnerde hij zich, zo begint
Genesis de dag van de eerste schepping.
Wat hier gebeurt is een nieuwe
schepping.
De twee vrouwen zijn de enige volgelingen die overblijven. Ze stonden langs de lijdensweg en bij het kruis. Vandaag willen ze zijn weg gaan en Hem begroeten in zijn dood. Was het omdat ze zo empathisch waren dat ze meer zagen dan anderen of hadden ze al tijdens Jezus’ leven een ervaring van iets ongewoon? We weten alleen dat tijdens dit bezoek aan het graf iets bijzonder met hen gebeurde. Ze hadden een ervaring van het goddelijke dat zich van hen meester maakte. Mattheüs gebruikt vanuit zijn vertrouwde Joodse achtergrond het beeld van een engel in een wit kleed, symbool van goddelijke kracht. Doorheen de dood en in de leegte ontdekken ze iets van Gods aanwezigheid. Het graf is leeg, getuigt de engel, Jezus is afwezig én tegelijk aanwezig. Hij is voortaan aanwezig op de wijze van afwezigheid. Zo ervaren deze vrouwen hun bezoek en vertellen ze het verder. Vanaf nu willen ze getuigen over die nieuwe aanwezigheid die ze ervaren als een nieuw begin, een nieuwe schepping. Je kan het je nauwelijks voorstellen dat iemand verdrietig, treurend om wie men verloren is, naar een graf gaat en verlicht, getroost en gesterkt ervan terugkeert. De vrouwen keken in de leegte en ontdekten dat in die leegte een weg loopt. Zoals het gevluchte volk plots een voetspoor in de zee zag en zo een weg van bevrijding ging. Leegte was nodig, de nacht van de zinnen, de nacht dat verstand en verbeelding geen weg meer zien. Er valt niets te zien, niets te bewijzen, niets waar sterke mensen zich graag op beroemen. Er is alleen de verwijzing naar elders en naar elkaar: een in het wit geklede engel als symbool van wat aan ervaring ontsnapt en niet gezegd kan worden. Wij noemen dat ‘verrijzenis’, niet om te benoemen wat gebeurt, maar om op te roepen wat ons overvalt, wat zich geeft. We moeten de leegte opnieuw ontdekken, schreef Kandinsky in zijn schildersboek: “Es geht um ein offenes Jenseits”. Alleen in de leegte kan God en het goddelijke oplichten als ongrijpbare Lichtglans. Dat vertelden de vrouwen en die ervaring wordt in de Kerk altijd weer verder verteld. Bij dit verhaal kan ik niet anders dan aan de vele doden over heel de wereld denken, die stil en alleen moesten sterven en van wie nauwelijks afscheid werd genomen. En ik denk aan nog zoveel meer mensen die met een gevoel van leegte en ontzetting achterblijven. In mijn dagblad koos Berlinde De Bruycker het schilderij van Giorgione ‘De dode Christus ondersteund door een engel’, als het beeld dat haar vandaag het meeste treft. De dode Christus wordt nog even vastgehouden door een frêle, zorgende hand vooraleer in het graf te worden gelegd. Het is een beeld dat zich vandaag overal afspeelt. Het corona-virus heeft sterker dan gelijk welke wet zou kunnen ons teruggeworpen op onszelf. Onze extraverte samenleving wordt gedwongen naar introversie, ons succesvolle leven wordt plots gedrukt op de leegte. Wat willen we ermee doen? Vluchten, verdoezelen, wachten tot alles voorbij is? Het kan ook een uitdaging zijn om net zoals de vrouwen naar de plek te gaan die zo afschrikwekkend is in de hoop dat leegte volheid kan worden. Zij droegen de liefde in zich mee van een gedeeld leven, van woorden van hoop die Jezus had gesproken, van onvergetelijke gebaren van nabijheid en verbondenheid. Dat was hun achtergrond om in de leegte te zien en te ontdekken dat ze niet leeg was maar er een spoor naar de ongekende Ander loopt. Zou dit ook met ons kunnen gebeuren, vandaag of in de komende tijd van beginnend herstel: hopend dat ons onverwacht en onverdiend een engel wordt gegeven en dat in zwijgen het Onzegbare ons komt begroeten. Marcel Braekers O.P.
|
_________________________________________________________________________________
Goede Vrijdag 2020 -
De diepste stilte
Lieve
tochtgenoten,
De bezigheid die overal werd stilgelegd. Geen gelui van klokken of van bellen. Het leven dat die dag in sourdine werd voortgezet.
Een stilte die we, in de uitbundigheid van het hedendaagse bestaan, lang niet meer nodig achtten. Of misschien zelfs niet meer kennen. Maar de bedreiging die sinds kort en overwacht ons doen en laten verstoort, werpt ons terug op wat een mens maar is. Heel even wordt ons duidelijk gemaakt wat wij altijd horen te weten, dat wij het leven niet in handen hebben. En dan valt er die stilte, waar velen de voorbije weken en misschien nog steeds moeten aan wennen. De stilte van de wereld die tot zwijgen komt. De stilte van de ingehouden adem. De stilte van de grote kwetsbaarheid. De stilte van het afgematte zwoegen van al degenen die het grootste leed trachten te helen.
Ook al zal het in geen enkel nieuwsbericht zo genoemd worden, toch is voor mij de stilte waarmee we nu leren omgaan, tegelijk de stilte van Goede Vrijdag. Of liever, de stilte die altijd verweven en verwant is met het lijden. Want in alle omstandigheden kent het diepste lijden ook de diepste stilte. Een ervaring waar de lijdende zich vaak alleen in voelt. En die zelfs de geliefden niet kunnen wegnemen. Er is geen enkel middel en geen enkel antwoord tegen opgewassen. Soms kunnen zij alleen maar machteloos aanwezig zijn en toekijken. Het is precies ook die kant van het lijden, daar waar men niet kan ingrijpen, die de wereld zo beangstigt. Waardoor men er zich van afwendt. Behalve wanneer het onontwijkbaar dichtbij komt, zoals in deze tijd.
Voor wie er bij stilstaat, zijn de verhalen over hoe mensen van overal, op dit ogenblik in eenzaamheid lijden en moeten sterven, zonder de liefdevolle nabijheid van geliefden, en de beelden over hoe zij ook zo dienen te worden begraven, schokkend en diep aangrijpend. Het is een eenzaamheid die onze menselijkheid aantast en die verweer oproept.
In Jezus’ stervensverhaal, het verhaal van Goede Vrijdag, staat alles wat Hij doormaakt voor het universele lijden, dat in de mensengeschiedenis nooit heeft opgehouden te bestaan. En het staat niet in het minst voor het ongeziene lijden, voor het lijden dat anderen wordt aangedaan en voor het ongeheelde. Ook de weg die Hij moest gaan in diepe eenzaamheid, weerspiegelt die universele eenzaamheid. Vandaag, als zelden voordien, kunnen wij het zien met onze eigen ogen en het bijna aan de lijve voelen. Hij heeft doorstaan wat mensen vandaag moeten doorstaan. En even verscheurd en machteloos als nu moesten zijn geliefden toekijken. Misschien kan in de menselijke liefde en de menselijke onmacht van deze dagen, meer dan ooit ook de goddelijke onmacht en de goddelijke liefde oplichten. Want Jezus’ dood was niet het einde.
Mogen vandaag dan alle lijdenden en rouwenden in hun diepste wanhoop toch een uitgestrekte hand ervaren.
Moge deze lijdensweek en wat er rondom ons gebeurt, een diepere schroom en onvoorwaardelijke betrokkenheid wekken in ons, bij alle lijden, dichtbij en veraf.
Mogen wij doen,
overal waar nodig is en waar het kan, wat wij
zingen in het lied ‘Laat iemand hen dragen’: ‘Een
vuur aansteken dat kilte doet wijken..., zorgzaam
het licht doorgeven... en blijven, niet weggaan in
de donkere nacht’.
‘Eén blik nog
naar de
hemel,
maar met
gesloten ogen.
En dan een
laatste zucht,
waarin die
vraag
over de
lippen komt:
‘Waarom
God,
hebt Gij
mij verlaten?’
Ze vat de
diepste schreeuw
van mensen
samen,
terwijl
God machteloos
en
zwijgend luistert.
Hij zelf
is het
gelaat geworden
van het
lijden.
En daarom
ook de enige
die mee de
dood ingaat.
Hij zelf
de ongekende, diepste grond
van het
vertrouwen.’
(Uit: Kruisweg van de liefde, Kr. G.)
_________________________________________________________________________________
Witte Donderdag 2020
Lieve
tochtgenoten,
Deze
avond zouden we samen rond de gedekte tafel
zitten, verbonden met Hem die zijn leven met ons
wilde delen en voor ons zichzelf opofferde. We
zouden het vers gebakken brood breken en drinken
uit de beker. We zouden de handen wassen als
gebaar van nederigheid en dienstbaarheid. En
daarna zouden we stil nog even in de kapel
verwijlen, samen met Hem onze broeder de donkere
nacht van lijden en verschrikking ingaan. Maar
dit jaar is het de stilte van de nacht, de
liefde en het verlangen die Hij voor ons en wij
voor Hem voelen. Het wordt een stille dag die je
kunt heiligen door in het evangelie van Johannes
hoofdstukken 13 – 17 te lezen en je te laten
raken door de diep mystieke en melancholische
teneur. Hij is de wijnstok, wij zijn ranken die
maar bloeien en kracht uitstralen als we gevoed
worden door het leven dat Hij aan ons geeft.
Ik voeg hierbij een kleine poëtische tekst van
Sytze de Vries. Je moet hem lezen en herlezen
tot hij een stuk van jezelf wordt. Dan ben je
gereed om met Jezus het lijden in te gaan.
Marcel Braekers O.P.
Gebed aan tafel
Ons leven is gedeeld
Door Jezus, uw Zoon.
Hij had het lief
Als gave uit uw hand.
Wat wij zijn en doen,
Ons leven hier,
Ons dagelijks brood,
Laat het naar zijn liefde smaken.
Zo bieden wij U
Ons leven aan:
Aanvaard het,
Houd het vast
En kleur het
Met de overgave van Hem.
_________________________________________________________________________________
7 april 2020
Lezing
door Sabine Van Huffel over Passie
Sabine Van Huffel wil graag met de
kapelgemeenschap van Filosofenfontein de
BRONlezing (bezinningstekst
(PDF), 9 bladzijden) delen die ze 2 jaar
geleden maakte rond het passieverhaal van Jezus.
In die tekst verwoordt ze wat PASSIE voor Jezus
betekent, en hoe Petrus, Ignatius Van Loyola en
wijzelf een antwoord geven op passie. Zij was
gevraagd om deze lezing te verzorgen in de oude
ABDij van Drongen op 2 april 2017 in de reeks
lezingen ``VOEDSEL ONDERWEG".
Het verhaal is heel toepasselijk
voor de Goede Week met reflecties (algemene en
persoonlijke) rond Witte Donderdag, Goede
Vrijdag naar het Licht van Pasen toe en hierbij
kruipt Sabine in het vel van Petrus, Ignatius,
Jezus, en in eigen hart.
Misschien wordt dit de basis voor
een viering, eens we weer als gemeenschap kunnen
samenkomen.
In deze stille tijd waarin we
niet meer fysisch kunnen samenkomen, kan deze
tekst mogelijks een bron van inspiratie bieden .
Deze lezing wordt dan ook graag met jullie gedeeld in deze “speciale” Goede Week.
_________________________________________________________________________________
Palmzondag (2020) – sluit niet je hart
Lieve tochtgenoten,
Midden in de nacht begint het breviergebed met
psalm 95. In het midden van die psalm staat:
Indien je vandaag Zijn Stem zult horen, sluit
dan niet je hart.
De tekst roept altijd een diepe ontroering in
mij wakker. Je bent alleen in de grote stilte
van de nacht. De meeste mensen slapen, sommigen
werken, er zijn er die angstig staren naar de
komende dag. Sommigen genieten van de stilte en
de wijding van het uur, anderen krimpen in
elkaar vanwege de eenzaamheid. En dan staat daar
geschreven dat ‘mocht je vandaag Zijn Stem
horen, je je hart niet mag sluiten’. Maar je kan
niet alleen Zijn Stem horen, in de stilte
zindert heel de wereld mee die geschokt is, die
zoekt, kreunt en vecht.
Ik schrijf dit, omdat het vandaag Palmzondag is
en Palmzondag roept voor mij het beeld op van
mensenmassa’s. Betogingen, festivals,
voetbalwedstrijden. Onverwacht zijn dat vandaag
zieken verzameld in geïmproviseerde
veldhospitalen, omwikkelde hulpverleners,
wandelaars met de nodige afstand, beelden van
lange rijen doodskisten, wanhopige families die
geen afscheid kunnen nemen.
Bij de intrede in Jeruzalem riepen de armsten
van de stad om een nieuwe leider, om iemand die
paal en perk aan de bezetting zou stellen en
gerechtigheid zou brengen. Maar in plaats van
een sterke leider te paard kwam een antiheld
gezeten op een ezeltje. Tegen hun verwachtingen
in kwam iemand die bevrijding, troost en hoop
wilde geven, maar anders dan mensen zich meestal
voorstellen. Alle wonderverhalen richten al
vertellend de aandacht op de uitzonderlijke
kracht die Jezus uitstraalde. Het was Gods
kracht die via zijn persoon mensen concreet en
direct omhulde en hen anders naar het leven deed
kijken. Je zou wensen dat vandaag met een
vingerknip of met wat speeksel op de ogen (foei)
een mirakel zou gebeuren. Maar dat gebeurde toen
niet en ook niet vandaag. De wonderen die door
Jezus tot stand kwamen hadden te maken met een
innerlijke omkeer. Bange mensen kwamen uit hun
cocon van angst, treurenden hoorden een woord
van troost, wie was uitgesloten werd uitgenodigd
om tot de nieuwe gemeenschap toe te treden. Na
Pasen, na de dood en de stilte heeft zich een
nieuwe groep gevormd, gedreven door kracht en
hoop. Zou dat ook vandaag, voor ons zo kunnen
zijn? Dat we later, na de pijn, de geschokte
samenleving, de omvergegooide economie op zoek
gaan naar wat echt belangrijk is en wat
hartverwarmende toekomst biedt. Mocht je vandaag
Zijn Stem horen, sluit dan niet je hart. Hoor de
roep van een lijdende aarde en daarboven de Stem
van die Ene die bij ons is.
Vanaf vandaag begint de stille week, ze zal
stiller zijn dan ooit. Geen eucharistie, geen
voetwassing, geen verering van het kruis, geen
Paaskaars en de zang tot het licht. Je kan het
opnemen als een uitdaging om de stilte en het
lijden van Jezus mee te dragen en via zijn
lijden het leed van heel de wereld in de hoop
dat we binnenkort sterker dan ooit mogen zingen
Licht dat ons aanstoot in de morgen
Voortijdig licht dat overwint.
Koud, één voor één en ongeborgen,
Licht overdek mij, vuur mij aan.
Dat ik niet uitval, dat wij allen,
Zo waar en droevig als we zijn,
Niet uit elkaars genade vallen
En doelloos en onvindbaar zijn.
“Mocht je Zijn Stem horen, sluit dan niet je hart.”
Marcel Braekers o.p.
_________________________________________________________________________________
4 april 2020
Palmzondag
Een ezel ben ik en zal ik altijd blijven, maar
wat vanmorgen gebeurde zal ik niet gauw vergeten:
een heel zachte en lieve man heb ik gedragen naar
de stad die hem ontving vol vreugde.
Er werd geroepen: “Hosanna, Hij komt in de naam
van de Allerhoogste, Hij zal zijn volk bevrijden”.
Er werden klederen op de weg uitgespreid en
palmen.
Zelfs kinderen juichten en riepen hem toe.
Nu is weer alles stil en ik voel dat er drama’s
zullen volgen, want zoiets kan toch niet!
Hij is geen koning als al die andere koningen;
Hij heeft geen leger en geen macht!
Je zult het zien: heel gauw komt nu een zwarte
nacht,
al zijn er nog de palmen die de straten sieren.
Een ezel ben ik, maar dit weet ik zeker:
heel gauw gaan wij nu Pasen vieren.
_________________________________________________________________________________
3 april 2020
Hoopvol
En toch hoor ik de lente zingen
al is er nu ook zoveel leed.
We kunnen toch mekaar omringen
met zorg en liefde zoals ‘t heet,
want enkel klagen helpt niet leven;
een beetje moed en dapperheid
kunnen toch mensen vreugde geven
waar angst en droefheid deze tijd
ons lot bepalen. Durf te kijken
naar schoonheid in het lentegroen,
naar alles wat ons kan verrijken
en zo iets hoopvols rond je
doen.
_________________________________________________________________________________
2 april 2020
Inmiddels
waren er op de Website ook de overdenkingen van
Marcel “Filosofenfontein in tijden van Corona”.
Teksten die mij stuk voor stuk hebben
aangesproken.
Nu de toestand van Hilde mij de laatste tijd wat
weghield van de vieringen en ze in Coronatijd
helemaal wegvielen, keken Hilde en ik naar de EO
uitzendingen en de misvieringen op KRO en VRT.
Binnen een van deze EO vieringen (Nederland
zingt) hoorde ik het lied “Ga met God en Hij zal
met je zijn” (Nieuwe Liedboek 416). Het trof mij
o.m. omdat het naadloos aansluit bij jullie
genoemde overwegingen én omdat het een
zending-/zegeningslied is.
Als je het wil horen kun je o.m. terecht bij https://nederlandzingt.eo.nl/lied/ga-met-god-en-hij-zal-met-je-zijn/POMS_EO_12990806
_________________________________________________________________________________
31 maart 2020
Eentonigheid in
tijden van corona
Mag ik even de
schouders laten hangen? Mijn humor opsluiten in
het bergkot? Mij overgeven aan gezaag en geklaag?
Eventjes niet flink of moedig zijn? Even niet
zingen van ”wij zullen doorgaan..”? Even niet
luisteren naar opgewekte muziek? Naar weer een
nieuw spelletje? Even niet kijken naar mooie
beelden op TV, waar kinderen wuiven naar oma en
opa?
Ook van een quiz wil ik niks weten. Het
voorstel om eens een uitgebreid bad te nemen met
allerlei geurtjes en eendjes, kan mij niet
verleiden. Ik neem trouwens al jaren geen
bad meer, want ik geraak er niet meer uit! Zelfs
het denken aan al die anderen die het veel en veel
moeilijker hebben dan ik, zet ik (voor) even aan
de kant. Een uur wil ik balen! Daarna doen
we weer “gewoon”. De eentonigheid mag dan weer
haar intrede(n) doen. Dan zal ik dat een plaats in
mijn leven geven. Zo zeggen ze dat; je moet het
een plaats geven. Neem daar je tijd voor. Ja, ja,
die tijd hebben we wel. Die verdomde corona tijd.
Synoniemen van eentonigheid, zijn , volgens
Google;
desinteresse, lusteloosheid, saaiheid.
Voor monniken of boeddhisten krijgt eentonigheid
zeker een andere betekenis . Het is een bewuste
keuze om zo weinig mogelijk prikkels van buiten te
hebben om niet afgeleid te worden van hun ware
missie.
Maar, in mijn één uurtje van heerlijk zelfbeklag,
mag ik mij hier niet in verdiepen.
Nog even mijn somberheid toelaten!
_________________________________________________________________________________
29 maart 2020
Gewekt
worden én opstaan (Jo. 11, 1-44)
Jef Schoenaerts
Vandaag lezen we een overbekend verhaal uit het
evangelie van Johannes dat in de Nieuwe
Bijbelvertaling de titel meekrijgt: “Lazarus uit
de dood opgewekt”. Zoals zo
vaak kan je de vraag stellen of een titel soms
niet meer verhult dan hij onthult.
Gaat het in dit verhaal in essentie wel over
Lazarus? Over zijn opwekking uit de dood,
wat dat dan ook moge betekenen?
Horen we met deze titel nog de veelstemmigheid
in het verhaal?
Hoe je uiteindelijk het verhaal
leest en begrijpt, hangt van meerdere factoren
af. Lees je allereerst vanuit wat
jou vandaag bekommert, beangstigt, hoop
geeft,… Of lees je vanuit je
verlangen om net verder te (kunnen) kijken dan
wat ís?
Na de lectuur van de
evangelietekst, volgen drie vensters waardoor je
naar het verhaal kan kijken. Misschien
vind je bij één uitkijkpost een vergezicht dat
je fascineert, misschien wil je bij een tweede
inzoomen op een detail om dat verder te
exploreren, eventueel maakt een andere inkijk
een onverwacht verlangen in jou wakker.
Het bidden van het toegevoegde
lied kan een beaming zijn van wat je geraakt
heeft….
Lazarus uit de dood opgewekt (Jo. 11, 1-44)
Er was iemand ziek, een zekere Lazarus uit Betanië, het dorp waar Maria en haar zuster Marta woonden – dat was de Maria die Jezus met olie gezalfd heeft en zijn voeten met haar haar heeft afgedroogd; de zieke Lazarus was haar broer. De zusters stuurden iemand naar Jezus met de boodschap: ‘Heer, uw vriend is ziek.’ Toen Jezus dit hoorde zei hij: ‘Deze ziekte loopt niet uit op de dood, maar op de eer van God, zodat de Zoon van God geëerd zal worden.’ Jezus hield veel van Marta en haar zuster, en van Lazarus. Maar toen hij gehoord had dat Lazarus ziek was, bleef hij toch nog twee dagen waar hij was. Daarna zei hij tegen zijn leerlingen: ‘Laten we teruggaan naar Judea.’ ‘Maar rabbi,’ protesteerden de leerlingen, ‘de Joden wilden u stenigen, en nu wilt u daar toch weer naartoe?’ Jezus zei: ‘Telt een dag niet twaalf uren? Wie overdag loopt, struikelt niet, want hij ziet het licht van deze wereld, maar wie ’s nachts loopt, struikelt doordat hij geen licht heeft.’ Nadat hij dat gezegd had zei hij: ‘Onze vriend Lazarus is ingeslapen, ik ga hem wakker maken.’ De leerlingen zeiden: ‘Als hij slaapt, zal hij wel beter worden, Heer.’ Zij dachten dat hij het over slapen had, terwijl Jezus bedoelde dat hij gestorven was. Toen zei hij hun ronduit: ‘Lazarus is gestorven, en om jullie ben ik blij dat ik er niet bij was: nu kunnen jullie tot geloof komen. Laten we dan nu naar hem toe gaan.’ Tomas (dat betekent ‘tweeling’) zei tegen de anderen: ‘Laten ook wij maar gaan, om met hem te sterven.’
Toen Jezus daar aankwam, hoorde hij dat Lazarus al vier dagen in het graf lag. Betanië lag dicht bij Jeruzalem, op een afstand van ongeveer vijftien stadie, en er waren dan ook veel Joden naar Marta en Maria gekomen om hen te troosten nu hun broer gestorven was. Toen Marta hoorde dat Jezus onderweg was ging ze hem tegemoet, terwijl Maria thuisbleef. Marta zei tegen Jezus: ‘Als u hier was geweest, Heer, zou mijn broer niet gestorven zijn. Maar zelfs nu weet ik dat God u alles zal geven wat u vraagt.’ Jezus zei: ‘Je broer zal uit de dood opstaan.’ ‘Ja,’ zei Marta, ‘ik weet dat hij bij de opstanding op de laatste dag zal opstaan.’ Maar Jezus zei: ‘Ik ben de opstanding en het leven. Wie in mij gelooft zal leven, ook wanneer hij sterft, en ieder die leeft en in mij gelooft zal nooit sterven. Geloof je dat?’ ‘Ja Heer,’ zei ze, ‘ik geloof dat u de messias bent, de Zoon van God die naar de wereld zou komen.’
Na deze woorden ging ze terug, ze nam haar zuster Maria apart en zei: ‘De meester is er, en hij vraagt naar je.’ Zodra Maria dit hoorde ging ze naar Jezus toe, die nog niet in het dorp was, maar op de plek waar Marta hem tegemoet was gekomen. Toen de Joden die bij haar in huis waren om haar te troosten, Maria zo haastig zagen weggaan, liepen ze achter haar aan, want ze dachten dat ze naar het graf ging om daar te weeklagen.
Zodra Maria op de plek kwam waar Jezus was en hem zag, viel ze aan zijn voeten neer. Ze zei: ‘Als u hier was geweest, Heer, zou mijn broer niet gestorven zijn!’ Jezus zag hoe zij en de Joden die bij haar waren weeklaagden, en dat ergerde hem. Diep bewogen vroeg hij: ‘Waar hebben jullie hem neergelegd?’ Ze zeiden: ‘Kom maar kijken, Heer.’ Jezus begon ook te huilen, en de Joden zeiden: ‘Wat heeft hij veel van hem gehouden!’ Maar er werd ook gezegd: ‘Hij heeft de ogen van een blinde geopend, hij had nu toch ook de dood van Lazarus kunnen voorkomen?’ Ook dit ergerde Jezus. Hij liep naar het graf, een spelonk met een steen voor de opening. Hij zei: ‘Haal de steen weg.’ Marta, de zuster van de dode, zei: ‘Maar Heer, de stank! Hij ligt er al vier dagen!’ Jezus zei tegen haar: ‘Ik heb je toch gezegd dat je Gods grootheid zult zien als je gelooft?’ Toen haalden ze de steen weg. Daarop keek hij omhoog en zei: ‘Vader, ik dank u dat u mij hebt verhoord. U verhoort mij altijd, dat weet ik, maar ik zeg dit ter wille van al die mensen hier, opdat ze zullen geloven dat u mij gezonden hebt.’ Daarna riep hij: ‘Lazarus, kom naar buiten!’ De dode kwam tevoorschijn, zijn handen en voeten in linnen gewikkeld, en zijn gezicht bedekt door een doek. Jezus zei tegen de omstanders: ‘Maak de doeken los, en laat hem gaan.’
Venster
1. “Heer, uw vriend is ziek.”
De
naam Lazarus betekent “God helpe
mij”. Op die manier vervoegt Lazarus
een lange rij figuren in het evangelie: de
weduwe die weent om haar zoon, de blinde
bedelaar Bartimeüs, de naamloze zondares
die stilzwijgend Jezus voeten wast,…
Ruimer nog: Lazarus staat voor élke mens die
roept om hulp: de ongeneeslijk zieke, de jongere
die zijn weg in het leven niet vindt, de
alleenstaande moeder, de langdurig
werkloze,… Als wij zingen “Laat mij niet
over aan mijzelf…” dan gaat het over hen, over
ons.
Opvallend in het verhaal is
hoeveel mensen er voor die Lazarus in beweging
komen. Eerst sturen zijn zussen een
boodschapper naar Jezus, daarna komt Marta zelf
en uiteindelijk ook Maria. En
merkwaardig is dat zij Jezus eigenlijk niet
expliciet vragen Lazarus tot leven te
wekken. De bode meldt “Heer, uw vriend is
ziek.” en de zussen drukken allereerst hun rouw
en verdriet uit over de dood van hun
broer. Niemand verwijt Jezus iets of stelt
hem een dwingende eis. Wat zij
vooral doen, is Lazarus onder Jezus’ aandacht
brengen, spreken in naam van deze onmondige, in
naam van de man die niet voor zichzelf kan
opkomen, die in de stilte verblijft.
En Jezus zélf? Hij laat zich
beroeren en beslist zijn vriend op te zoeken.
Zouden we dit opkomen voor mensen
die gebukt gaan onder de last van het leven
“bidden” kunnen noemen? Voor
kwetsbare jongeren die in deze crisistijd hun
hulpverleners moeten missen, families die door
de afzonderingsmaatregelen hun geliefden niet
kunnen begraven, vluchtelingen die leven in de
vergeetputten van Lesbos. Hoe machteloos,
bedroefd, vertwijfeld, bekommerd, kwaad we ook
zijn om hun lijden, we kunnen hen onder gods
aandacht brengen, we kunnen in ons hart heel
dicht bij de ander gaan staan, hun namen
noemen. We kunnen voor hen die zelf
geen woorden meer hebben of ze niet vinden, een
kaars ontsteken, plaatsvervangend
bidden. We hoeven met god niet te
gaan sjacheren, hem niet te vermurwen tussen te
komen, iets op te lossen. We kunnen er op
vertrouwen dat de Onnoembare en Nabije ons
bidden hoort, ons lief en leed reeds kent en het
mee zal dragen. Hem zeggen:
“Heer, uw vriend is ziek”, volstaat.
Venster 2. Sterker dan de dood is de liefde
Johannes focust in zijn evangelie sterk op lijden en sterven zoals we ook hier zien in dit verhaal. Wanneer Jezus beslist om Lazarus te gaan opzoeken, laat Johannes hem zeggen: “Laten we terug gaan naar Judea”. Meteen verduidelijkt dit wat de consequentie is van zijn keuze: in Judea staat de dood hem op te wachten (vers 8). En toch gáát hij!
Als Jezus het lijden en de dood bewust niet uit de weg gaat, heeft dit niets te maken met met de bagatellisering ervan of met (goddelijke) overmoed. Hij koppelt die keuze paradoxaal genoeg steevast aan “leven”. Hij gaat op pad ook als het hem zijn kop kost, opdat mensen zouden opstaan. En voor die herhaalde keuze geeft hij telkens zijn geheim prijs: zijn unieke band met zijn Vader.
Vermoedelijk voelt hij vanuit die band “een heilig moeten” aan dat hem is ingeschapen en dat in de intimiteit met zijn vader gewekt wordt. En dat er tegelijk in hem “een heilig weten” groeit dat hij verwoordt in “Er is geen grotere liefde dan je leven te geven voor je vrienden.” (Joh.15,13). Voor Jezus ligt daar de kiem van een vrijer en bevrijdend omgaan met leven en dood. En wat méér is: wij kunnen er in zijn spoor deelgenoot aan worden want “Wie in mij gelooft, zal leven … en ieder die leeft en in mij gelooft, zal nooit sterven.”
Wat verstaan wij vandaag onder “dood” en wat verstaan we onder “leven”?
Elke dag kijkt de brute realiteit van de dood ons beklemmend aan als het aantal slachtoffers van corona bekend geraakt. Bij die cijfers is er geen tussenweg: het is leven of sterven.
Kan het perspectief van de belangeloze liefde zoals Jezus ons die voorleefde, dat dilemma openbreken en ons kracht geven om het uit te houden middenin die reële beklemming?
Venster 3. Het verhaal van Lazarus, van Maria, van de leerlingen en … van mijzelf
In het verhaal van vandaag worden de twee betekenissen met elkaar verweven: er zijn immers twee spelers actief. Het is Jezus die roept: “Lazarus, kom naar buiten!”. Hij geeft, uit naam van de vader die hij daar expliciet voor dankt, kracht ten leven. Tegelijk is het Lazarus die de stap zet uit het graf. Dat naar buiten komen is zijn autonoom antwoord op het aanbod dat hem wordt gedaan. Hij had ook doof kunnen blijven voor die roepstem en ongestoord in het graf kunnen blijven zitten. En eigenlijk zijn er niet twee maar drie spelers want Jezus vraagt tot tweemaal toe aan de omstaanders medewerking bij het opstaan van Lazarus: “Haal de steen weg” en “Maak de doeken los en laat hem gaan.”
Aandachtige lectuur laat zien hoe dit verhaal niet enkel gaat over Lazarus want bij Maria zien we een gelijkaardige dynamiek: zij blijft eerst thuis, verneemt daarna de roepstem van “de Meester”, is gewekt en staat op. Meer nog: bij de leerlingen speelt zich hetzelfde af: eerst willen blijven waar ze (veilig) zijn, dan horen ze de roepstem (“Laten we dan nu naar hem toe gaan” zegt Jezus) om daarna bij monde van Thomas te beslissen om op te staan.
Drie verhalen voor de prijs van één!
Misschien worden het wel vier of vijf of … verhalen als we “verrijzen” niet passief uitstellen tot ergens het einde der tijden maar als we nu ons eigen verhaal in die grondstroom inschrijven. In onze poging om reeds vandaag op te staan, kunnen we zoals in het verhaal vertrouwen op de twee andere spelers: we mogen geloven in de kracht van Hem die roepstem is en we mogen voor elkaar de steen wegrollen en de doeken die ons het opstaan verhinderen, losmaken.
Wie
anders zou de hemel dragen
(tekst: Kris Gelaude -
muziek: Arnout Malfliet)
Wie anders zou de hemel dragen
dan zij die van de aarde houden
in een zachtmoedige omarming.
Zij die knielend groter worden.
De wakenden onder de sterren,
bewogen door een stem
hen ingeschapen als hun eigen
adem.
Die niet kunnen, niet willen
geloven
dat van de liefde één korrel
vergaat.
Zwaartekracht houdt hen niet
gevangen.
Licht trekt hen op uit de grond.
Op
een dag is het waar:
hemel en aarde door niets of
niemand te scheiden
en mensen als deze overal opgestaan.
_________________________________________________________________________________
28 maart 2020
Een herdenking van
een denkdag…
Zo klonk onze uitnodiging…
Beste vrienden van Filosofenfontein, beste kapelgenoten,
Zoals aangekondigd In de Nieuwsbrief 13 van Filosofenfontein, zal de volgende tweejaarlijkse Denkdag van Filosofenfontein plaatsvinden op zaterdag 28 maart 2020 van 10:00 uur tot 16:00 uur, opnieuw in “Het Schrijn”, Sint Jozefsdreef, 3020 Herent. Je was van harte uitgenodigd.
Voor deze Denkdag hadden wij gekozen voor het thema “Gelovig zijn in onze moderne maatschappij: hoe kom ik als gelovige uit de kast?”.
Geloof is bijna helemaal uit de openbare ruimte verdwenen. In het publieke debat rond gevoelige maatschappelijke thema’s, ……….
Nu we in onze kast moeten blijven zitten krijgen wij wellicht andere kansen. Ik zat er al wat mee. Als je over je geloof wil getuigen, is het goed om weten hoe je met je geloof al dan niet in de knoop ligt. Misschien mogen onze twijfels ook een plaats krijgen. Aanvaard worden door jezelf.
Met deze overwegingen ga ik wandelen. …alleen. Terwijl ik me ook verheugd had op een dagje samen zijn met jullie.
Want, geloof mij, met een ploeg als deze - Jacqueline, Ides, Lisette, Sabine, Rika en Annette - zou het een mooie dag zijn geworden!
Anne-Lieze
_________________________________________________________________________________
22 maart 2020
Toen ik in de vroege morgen opstond, zag ik een verrukkelijke hemel. Ik nam er een foto van en schreef volgende woorden.Dat de hemel helder is
en de aarde als herboren.
Dat de lente doorbreekt
en geen onheil ze zal tegenhouden.
Dat stilte je leert
om nu eens echt te luisteren.
Dat je tijd beleven kan
als heel vele stukjes eeuwigheid.
Dat een lied gezongen moet
om ons aan te steken en te helen.
Dat schoonheid onverwacht
weer aan het licht kan komen.
Dat er zoveel minder nodig blijkt
om te kunnen dromen.
Dat geluk soms heel dichtbij is
en ondenkbaar eenvoudig.
Dat het kleine dat gedaan wordt
groot kan zijn voor iemand.
Dat verbondheid onmisbaar blijkt
en opnieuw wordt uitgevonden.
Dat wij allen schepper kunnen zijn
van een nieuwe orde.
Dat en zoveel meer...
wanneer iets dat groter is dan wij
ons doet inzien
dat het kostbaarste
ons enkel kan gegeven worden.
Laten wij het voelen, horen,
zien en ruiken.
En het verder meenemen
al de dagen van ons leven.
_________________________________________________________________________________
Er staat een bezinning op de website onder de noemer "Recente vieringen" op datum van vandaag. De drie lezingen zijn alle drie pareltjes. Misschien de gelegenheid om eens een bijbelboek te lezen?
1° lezing: 1 Sam 16, 1b.6-7.10-13b
2° lezing: Eph 5, 8-14
Evangelie: Joh 9, 1-41
21 maart 2020
LENTEVERS van STEF BOSOnvoorstelbaar
hoe in twee weken
de wereld kan veranderen.
En wij in verwarring naar buiten kijken,
overspoeld door feiten
waar we achteraan lopen,
zonder te weten waarheen.
Hoe goed wij ook door de jaren heen
hebben geleerd de kop in het zand te steken
zelfs ondergronds dringt het nieuws tot ons door.
En worden wij wakker geschud door stilte.
Stilte in de straten
stilte in de beelden
waar we naar kijken
met andere ogen
Die misschien
weer opnieuw moeten leren zien.
Tot zover
het begin van deze lente.
Die ons voorkomt
als het eind der tijden.
De rest van het leven om ons heen
fluit er maar op los.
Komt uit de knop en bloeit open.
Vogels leggen eieren
met een optimisme dat ons vreemd is.
De magnolia is gezegend:
ze kan de krant niet lezen.
En de schaduw van een zwaluw
stijgt boven zichzelf uit
en vliegt de zomer tegemoet.
Maar onze nachten zijn stil.
De straten hebben hun stem verloren.
Wat anders kunnen wij
dan blijven dromen
n geloven in een overwinning
op een tegenstander die onzichtbaar is.
Maar eerst afstand nemen van alles.
Om te weten wat je mist
als het er niet meer is.
Dat is misschien wat wij weer moeten leren.
Een nieuwe tijd ontdekken
door ons in onszelf te keren.
_________________________________________________________________________________
19 maart 2020
MERELEr zong daarstraks een merel in de tuin.
Zijn lied was helder en de klanken zeiden
zilveren dingen die mijn hart verblijdden
en het omhoogtrokken naar boven in de kruin.
En daar zat God, die in de merel lachte
en die mij wenkte om dat na te doen
en wees naar het klein beetje lentegroen
dat ons voorzichtig Pasen doet verwachten.
De merel zong en op zijn klanken rijpen
de bloesems, nu nog schuchter in de knop.
De eerste tulpen richten al hun kopjes op.
Zijn onbaatzuchtig lied zong van begrijpen
dat wat we doen meest kans op slagen heeft
als wie het doet vanuit de liefde leeft.
© Rudi Thomassen 17 maart 2020
_________________________________________________________________________________
18 maart 2020
BroodnodigZullen we maar
een warme jas aantrekken
en terug de weg opgaan.
Zullen we maar
achterlaten wat we wisten
en de leegte open laten.
Zullen we maar
zeeën over varen
en werelden verbinden met elkaar.
Zullen we maar
bewogen luisteren en kijken
naar wat alles gaande houdt.
Zullen we maar
adem en gedachten delen
omdat het broodnodig is.
Zullen we maar
schroom betuigen
voor wat groter is dan wij.
Zullen we maar
vol vertrouwen uitzien
zodat iets kan geboren worden.
Zullen we maar...
Vandaag zou ik er nog heel wat kunnen aan toevoegen, maar dat kunnen we ongetwijfeld allemaal. Doe maar...
De klok vertikt het om haar ritme te vertragen
vandaar dat we zo jagen door de tijd
en met prestaties onze eindigheid proberen te negeren,
of te dragen…
Maar soms, als iets ons doet naar binnen keren
als er een schaduw op de zonnewijzer valt
dan staan we even stil;
dan leren we de tijd relativeren
en daagt het droombeeld van een eeuwigheid
inspiratie: Lut Debroey
_________________________________________________________________________________
17 maart 2020
Deze morgen is de
zon opgestaan om 6.51u en vanavond gaat ze onder
om 18.51u. Dat wil dus zeggen dat het deze dag 12
uur licht is en 12 uur donker, even lang dag als
nacht. En meer nog: het licht zal blijven groeien,
en sterker blijven dan het donker, tot ergens rond
25 september. (zon op om 7.34u en onder om 19.33u)
Willen we daarom vanavond als dagafsluiting samen
-virtueel- het lied zingen: "licht dat ons
aanstoot in de morgen" van Oosterhuis? (Ik denk
dat iedereen dat wel zowat van buiten kent).
Rika
_________________________________________________________________________________
Aansluitend bij het licht van Rika 2
gedachten die mij nu ruimte en rust brengen:
Wij hoeven niets te weten over morgen, zei Pooh,
Het enige wat wij horen te weten is dat we van
elkaar houden.(Winnie de Poeh)
En om heerlijk in te slapen:
'
En ik legde daar mijn hoofd
En mijn hele lichaam neer
En keek naar het grote licht
Dat daar ook overal is.'
Ria (stilaan boven water)
