In tijden van
afzondering door het Coronavirus
Als een vloeiende
fontein
Marcel
Braekers
Lieve
tochtgenoten,
Het
leven en samenleven is in enkele weken grondig
veranderd. In veel gevallen gereduceerd tot het
meest essentiële. Mensen zijn teruggeworpen op
zichzelf waardoor allerlei gevoelens intenser
worden. De drang om te overleven, de angst voor
wat kan komen, eenzaamheid om de geliefden die
onbereikbaar zijn.
In de teksten van het brevier leest men in deze
periode uit het boek Exodus. Net toen berichten
over hamsteren de lucht ingingen las ik de tekst
over het manna. Verrassend hoe actueel
zo’n tekst plots wordt. Iedereen mocht maar
manna voor één dag verzamelen, want de volgende
dag was het rot en je mocht maar een afgemeten
hoeveelheid verzamelen zodat er voldoende was
voor iedereen. Daarbij, zo vertelt de tekst,
leerde men al doende vertrouwen krijgen in de
God die met het volk meetrok.
Ik besef hoe gemakkelijk en goedkoop het kan
zijn om in een beklemmende tijd met religie aan
te komen dragen. En toch doe ik het, wetend (of
toch vermoedend) dat er geen God is die corona
veroorzaakt en corona kan oplossen. Maar voor
het Joodse volk was de woestijntijd een tijd dat
men een nieuwe solidariteit leerde ervaren en
tegelijk een nieuw soort vertrouwen ging
opbouwen. Akkoord, er werd gemopperd en
geklaagd, net zoals vandaag. Van het vroegere
slavenbestaan maakte men plots ‘de vleespotten
van Egypte’. Mozes, de Wilmès van toen, kreeg
allerlei naar het hoofd geslingerd. Maar vele
jaren later ging men die periode als een
sleutelervaring begrijpen: het was de tijd dat
men de 10 woorden samenstelde, er kwam een
nieuwe behoefte om te delen, men kreeg een ander
contact met de natuur en van binnenuit kreeg men
een levend besef hoe God om ons bekommerd is ‘Ik
ben die zal zijn, ik heb de klacht van mijn volk
gehoord’. Zou ons dat kunnen inspireren?
Ik hoop dat we allemaal deze periode zonder
kleerscheuren mogen doorkomen. Maar ook hoop ik
dat we lessen trekken voor het leven en
samenleven. Hoe zal de wereld er morgen uitzien?
Hoe zal het zijn met wie nu niets of niemand
hebben of op de vlucht zijn?
Net
nu zouden we als gemeenschap moeten kunnen
samenkomen en kunnen spreken over alles wat ons
bezorgd maakt, ontroert of kwetst. Helaas moeten
we minstens een afstand van 1,5 meter bewaren en
moeten we proberen via internet, telefoon, enz.
contact te behouden.
Via de website zullen we elke week een bezinning
brengen bij de lezingen van de zondag. We gaan
ook een rubriek openen waarin belangrijk nieuws
over medetochtgenoten wordt opgenomen. Daar
kunnen mensen ook terecht die plots dringend
hulp nodig hebben. U hebt vroeger al vernomen
dat alle vieringen, vergaderingen, leerhuizen,
avondconferenties zijn opgeschort. Jef
Schoenaerts, Rik Nuytten en ikzelf gaan proberen
alles in goede banen te leiden. We gaan alles
wat toekomt, allerlei reacties, goede raad enz.
ordenen en filteren. Fouten zullen niet
uitgesloten zijn, maar zo hopen we een kleine
dienst te zijn in het grote geheel.
Het is een tijd die ook kansen biedt. Misschien
denk je aan iemand die het nu echt nodig heeft
om een woord van bemoediging te horen. Het is
een tijd om eens een boek te lezen dat je tot
hiertoe te ingewikkeld vond (tijd voor poëzie
die veel geduld en aandacht vraagt).
De
woestijnvaders wisten al dat hoe meer tijd je
hebt, hoe belangrijker ordening wordt. Dus zorg
voor een goede, evenwichtige dagorde waarin het
lichamelijke en geestelijke, het rusten en
bewegen elkaar aanvullen, waarin stilte en
inkeer afwisselen met liefdevolle aandacht.
Gelukkig is de natuur ons de laatste dagen
gunstig en is er de zon en de beginnende lente.
Laat alle zintuigen zich volzuigen van al het
mooie, ook dat is spiritualiteit. En draag de
hoop als een kostbare schat in het hart mee.
Tot schrijvens
Marcel
|
