27 september 2021: Wereldgebed
Vluchtelingen
door Adam Zagajewski
21 juni 1945 – 21maart 2021
Gebukt onder soms zichtbare,
soms onzichtbare lasten,
banen zij zich een weg door modder of
woestijnzand,
gebogen, hongerig,
Zwijgzame mannen in zware kaftans,
gekleed op alle vier de seizoenen,
oude vrouwen met gerimpelde gezichten
die iets vasthouden – een zuigeling, een lamp
- als herinnering – of een laatste homp brood.
Het zou Bosnië van vandaag kunnen zijn,
het Polen van september ’39,
Frankrijk acht maanden later,
Thüringen in ‘45
Somalië, Afghanistan, Egypte.
Er is altijd wel een wagen of ten minste een kar
gevuld met schatten (een donsdeken, een zilveren
beker,
de snel vervluchtigde geur van thuis),
een auto zonder benzine, achtergelaten in de
greppel,
een paard (dat in de steek zal worden gelaten),
sneeuw, veel sneeuw, t
e veel sneeuw, te veel zon, te veel regen,
en altijd dat typische buigen,
alsof ze naar een andere, betere planeet neigen,
met minder ambitieuze generaals,
minder kanonnen, minder sneeuw, minder wind,
minder Geschiedenis (helaas, zo een planeet
bestaat niet, er is alleen dat buigen).
De voeten voortslepend
stappen ze langzaam, heel langzaam,
naar het land van nergens,
de stad van niemand,
de rivier van nooit.
Uit: Adam Zagajewski, Tracht
de verwonde wereld te bezingen, Gedichten,
ingeleid, gekozen en vertaald door René Smeets en
Kris Van Heuckelom (Uitgeverij P. 2013), 40.
“Vluchtelingen” werd in 1994 geschreven.
|
