9 april 2011: Afscheid van Louis Lardinois

Homilie   (Marcel Braekers)

Toen Jezus de berg op ging en zich tot die specifieke groep, die Hem wilde volgen richtte, besefte Hij wellicht niet hoeveel generaties daarna zich zouden aangesproken voelen. Wie waren die nederigen van hart, die zachtmoedigen, die treurenden en zuiveren van hart? In elke tijd ontmoet je mensen die je herkent in de woorden van Jezus.

Louis was één van die leerlingen, die daar boven op de berg zittend, misschien een sigaretje rokend, luisterden naar de Blijde Boodschap die daarna volgde.
Jezus zegt: ‘Gelukkig de nederigen van hart’. Louis was een volkse man, gekend en bemind in heel het dorp, bij zijn vrienden in Tienen en in de gemeenschap van de Filosofenfontein. Overal waar hij kwam legde hij contact, niet zomaar zakelijk, maar gericht naar de persoon. Wie herinnert zich hem niet in zijn blauwe schort in de drogisterij. Ik noemde hem dikwijls ‘onze alchimist’ omdat hij zo verdomd goed op de hoogte was van de kwaliteiten en gevaren van de producten. Hij had een goede neus voor zaken, maar als kinderen om een prul kwamen had hij alle tijd om met hen te babbelen en te kiezen. Je bent maar zo als je beantwoordt aan wat Jezus noemt ‘de nederigen van hart’.

‘Gelukkig de treurenden’ zegt Jezus. Na de dood van Tilla was Louis één van die vele treurenden, die het verlies van een geliefde maar niet verwerkt krijgen. Daarbij kwamen hem met de tijd allerlei fysieke ongemakken bezoeken waardoor hij naast de mentale ook veel fysieke pijn onderging. Maar iedereen die hem kent weet hoe hij ondanks dat alles van humor en van lachen hield. Het zondagse potje koffie na de viering wilde hij voor geen geld missen. Het was een uurtje van gezelligheid waarbij hij zo dikwijls ons trakteerde op een mop of een grappige anakdote. Hij was graag gezien in de groep van leeftijdgenoten in Tienen, of als hij de zaterdagavond nog een pintje op de hoek ging pakken. Dat hij tegelijk die treurende bleef, liet hij maar even, bij momenten zien.

‘Gelukkig de zuiveren van hart, want zij zullen God zien’. Als ik één aspect van Louis maar zou mogen noemen dat hem ten gronde typeerde, dan denk ik aan zijn gelovigheid. Niet alleen de zondagse viering, ook in de week ging hij zolang de mogelijkheid bestond naar de eucharistie. Ik ben verschillende keren met hem naar Kevelaar, naar Scherpenheuvel en naar Chevetogne gegaan. Toen de monniken overvloedig met hun wierookvat begonnen te zwaaien stootte ik Louis aan en fluisterde: ‘Steek maar een sigaretje op, het zal niet opvallen’. Maar Louis zat met gesloten ogen, opgenomen in hemelse sferen. Elke morgen en avond bad hij zijn gebed. Hij liet het mij ooit lezen en na zijn dood vonden we het terug in zijn brieventas.

Ik verlang vurig naar kracht
Niet om mijn broeders te overtreffen,
Maar om mijn grootste vijand
Mijzelf – te kunnen bestrijden.
Maak dat ik steeds bereid ben
Met reine handen en met eerlijke ogen
Tot U te komen,
Opdat mijn geest,
Wanneer mijn leven
Als een ondergaande zon verdwijnt,
Tot U kan komen
Zonder zich te moeten schamen.

‘Gelukkig de zuiveren van hart, want zij zullen God zien’. Laten wij samen bidden en danken om het geschenk van zijn leven.

Voorbeden

Heer onze God, in eerbiedige herinnering, bedroefd maar ook dankbaar keren wij ons tot U en vragen:

Wees hem nabij van wie wij vandaag afscheid nemen. Zoals Louis verder leeft in ons hart, laat hem zo ook bij U zijn, U die wij Licht noemen, omarmende Liefde waarin hij thuis mocht komen. Neem hem met heel zijn persoon bij U: met zijn kracht en zijn zwakheid, in zijn verlangen en zijn kleinheid. Bewaar in uw oneindigheid wat hij voor ons heeft betekend, Gij licht dat ons aanstoot in de morgen.

Wees hen nabij, God, die treuren om hun vader, hun vriend of tochtgenoot. Geef hun kracht zodat zij troost bij elkaar en in U mogen ondervinden. Dat alles wat Louis waardevol vond in zijn kinderen en in hun kinderen verder mag leven.

Heer onze God, wees allen nabij die moeten leven met gemis, die treuren om een niet te vervangen geliefde, wees Gij een troostende God, wees aanwezig in hun diepste kracht en in de kracht die zij van anderen kunnen ontvangen. Voor mensen van de parochiegemeenschap en van de Filosofenfontein met wie Louis lef en leed heeft gedeeld.

Wij bidden, God, voor het lot van deze wereld, voor de aarde waarop wij wonen, voor de mensen overal ter wereld, die vernederd, gevlucht, ontheemd al hun vertrouwen moeten stellen op de goodwil van anderen. Mocht de weerloosheid waarmee ze voor ons staan ons ontroeren en ons aanzetten tot eerbiedig mededogen.