------
Welkom
------
Liturgie
------
Vorming
------
Historiek
------
Archief
------
Kalender
Share-project
------




25 maart 2017

Afscheidsviering
Jo Symons

21.03.1947 - 20.03.2017

 


Annemie Legrand
Kris Gelaude
Karel Demarsin


Ontvangst en intrede

Jo, we groeten en zegenen je lichaam
en brengen je voor een laatste keer
in het midden van onze kring
met je familie en je vele vrienden.
Moge God een vader en een moeder voor je zijn, je zegenen (+)
en je opnemen in een leven voor altijd. Amen.

Welkom en Kruisteken

Welkom: lieve familie, vele dierbare vrienden en kennissen van Jo Symons, gedreven natuurliefhebber, zo vaak op weg met en naar mensen. Een toegewijd hart voor natuur en mens.
Jo, we zijn hier met velen voor het laatst met jou samen. Onze vriendschap voor jou en de warmte van ons samenzijn omringt je. In deze verbondenheid, met verdriet en dankbaarheid, willen we het teken stellen dat hemel en aarde verbindt, dat ons verbindt met Jo, met elkaar en met de Alles omarmende Liefde, die wij moeder en vader mogen noemen: In de naam van de Vader, de Zoon en de Geest. Amen +

Lichtritus

In deze donkere dagen willen we in zoekend geloof de hoop koesteren dat de duisternis het licht niet zal overwinnen, dat wij ooit allen samen mogen wonen in dat licht waar we allen naar uitzien. Jo, we willen licht en warmte rondom jou plaatsen. Je zussen en broers zullen het licht van de paaskaars doorgeven en vier kaarsen ontsteken dicht bij jou.
Het licht brandt rond Jo. We hopen dat dit licht ons gaande houdt. Want in de donkere nacht van het verdriet om het verlies weten we dat de nacht zal overgaan in troostend ochtendlicht. We zingen samen met het koor het "Lied aan het Licht" van Oosterhuis.

Zussen en broers steken de 4 kaarsen aan rond de kist
Koor: "Lied aan het Licht"

Kruisritus


Op dit kruisje hebben we de naam van Jo geschreven. Het kruisje verwijst naar het kruis waarop Christus gestorven is, teken van hoop en verrijzenis, het symbool van alle christenen.
Dit kruisje krijgt de komende tijd een vaste plaats, hier vooraan aan de gedenkmuur, in onze parochiekerk om zo Jo in onze geloofsgemeenschap te blijven herinneren.
Met Allerheiligen wordt het aan zijn familie teruggeven zodat het thuis, een nieuwe plaats kan krijgen. Wij zullen het kruisje nu heel dicht bij hem leggen.

Gebed om genade (tekst Kris Gelaude)

Afscheid nemen en loslaten kunnen wij alleen maar doen,
stap na stap, in deemoed en in stilte.
Wij buigen het hoofd voor het mysterie van leven en dood.
En bidden om genade.

Ga met ons God,
de weg van vallen en falen
waarbij een ander
niet altijd recht gedaan wordt,
naar een leven dat gave wordt
en overgave.

Ga met ons God,
de weg van twijfel en wanhoop,
waardoor het leven
zijn kracht verliest,
naar bevrijding
van onze diepste angst.

Ga met ons God,
de weg van doofheid en verstarring,
waardoor we verharden
voor elkaar,
naar een hart
dat enkel maar wil liefhebben.

Koor: Wat ik gewild heb

Zegening van de elementen: aarde, water, lucht en vuur (tekst Kris Gelaude)

Voor een man als Jo, met de natuur vergroeid tot in zijn diepste vezel, maakte ieder stukje materie deel uit van het mysterie. Daarom willen wij hier de vier elementen zegenen en zijn lichaam eraan toe vertrouwen.

Aarde, onze aarde,
wij noemen u moeder.
Geboortegrond.
Land om bewoond te worden.
Bodem om met handen te bewerken
en vruchtbaarheid te zien.
Bewandelbare weg,
maar niet altijd gebaande,
die onze voeten leidt naar anderen
en soms naar vreemde verten.

Wees gezegend, aarde,
waar Jo een thuis,
geluk en schoonheid heeft gevonden.
Draag zijn verstilde lichaam
nu naar zijn bestemming.
En ontvang het stof dat overblijft,
dat het zo voedingsbodem wordt,
vruchtbaar en heilig.

Lied: "Heel het duister is vol van luister"

Water, wassend getij
voor al het bestaande.
Oerbeweging
van komen en gaan.
Onmisbare bron die laaft
en dorstig maakt.
Oneindigheid.
Kracht die naar bedding zoekt,
zoals verdriet in ons.
Dauw van een nieuwe morgen.

Wees gezegend, water,

waarmee Jo gedoopt werd
en getekend met een eigen naam.
Was hem, helend
als een zachte stroming, die hem
naar die verre oever brengt,
waar niemand van weet,
maar waarvan wij blijven dromen.

Lied: "Heel het duister..."

Lucht, hier en overal,
grenzeloze ruimte
met geen hand te vatten.
Transparante volheid.
Lichtheid van bestaan
die ons adem geeft
en onze zwaarte draagt.
Vrijheid,
zo aantrekkelijke verte.
Geest, die in ons lichaam woont.

Wees gezegend, lucht,
voor Jo, die voluit heeft geleefd
en die ook schoonheid vond.
Geef hem nu de vleugels
voor een laatste vlucht.
En dat elk woord,
elk beeld van hem iets achterlaat,
in de tuin van ons herinneren.

Lied: "Heel het duister..."

Vuur, oeroude vonk
die nog in stenen wacht.
En in dode as bewaard
soms weer gloed wordt.
Aanstekelijke kracht,
die soms op mensen overslaat.
Die hen treffen kan tot in hun ziel
en geestdriftig maakt,
zodat zij elkander warm maken
voor de hoop die overleeft.

Wees gezegend, vuur,
dat in Jo gebrand heeft.
Hij, die dromen had en idealen.
En tevens gelouterd werd.
Verteer van hem
wat te zwaar om dragen was.
Hou de innerlijke vlam gespaard,
dat hij helder mag ontwaken.

Lied: "Heel het duister...."

Evangelielezing
(Lc. 24, 13-36; vrije vertaling Kris Gelaude)

Kort na Jezus’ dood en de ondenkbare gebeurtenissen waarover vrouwen verteld hadden, trokken twee leerlingen weg van Jeruzalem, terug naar Emmaüs. Ontmoedigd en gebukt onder de vele onbeantwoorde vragen. Terwijl ze hun gevoelens en gedachten met elkander deelden, kwam er iemand luisterend naast hen lopen. Maar geen van beiden die deze man herkende. Ook niet toen ze met hem in gesprek raakten. Hij had het over liefde die niet eindigt door de dood. Over iets goddelijks dat mensen in zich dragen. Over innerlijk licht dat door niets of niemand kan gedoofd worden. Zijn woorden gaven hen rust. Ze wekten zacht vertrouwen.
Het werd avond wanneer ze het dorp naderden. En omdat hun tochtgenoot wou verder gaan, nodigden zij hem uit om bij hen te blijven. Samen met hem zaten zij aan tafel. En pas dan, toen Hij het brood begon te breken, werd hun hart verlicht. In dat gebaar herkenden zij Jezus, levend en dichtbij. Zij beseften dat wat er met hem gebeurd was, niet alle hoop kon wegnemen. Want in het teken dat zij zagen, was Hij het zelf die naast hen zat, die hun ogen deed open gaan. En die in hen de kracht wekte om op te staan en onbevangen tot leven te brengen wat zij van hem geleerd hadden, hoewel Hij uit hun zicht verdwenen was.

Homilie (Kris)

Hoe vaak is Jo niet onderweg geweest. In zijn eentje of samen met anderen. Geen plekje in ons land dat hem niet op één of andere manier bekend was en waarover hij verhalen te vertellen had. Wat hij gaandeweg aan kennis en inzichten vergaard had, bleek altijd de moeite waard om het met anderen te delen.
Maar doorheen de jaren is Jo ongetwijfeld ook wel een innerlijke weg gegaan. Zoekend, zoals velen onder ons. En zo zal die weg van Jeruzalem naar Emmaüs, hem dan wellicht ook niet echt vreemd gebleven zijn. De weg door het halfdonkere. De weg van niet meer weten, waar perspectieven kunnen ontbreken en die een mens alleen moet gaan. Maar die dan toch weer richting krijgt, door de ontmoeting met de ander, met wie je in gesprek kan gaan. Juist dat betekende zoveel voor Jo. Mensen ontmoeten met wie hij kon delen wat hem bezig hield, en dat in zeer gevatte woorden. Maar ook het leven van de ander maakte hem bewogen. Het heeft mij destijds geraakt hoe attent hij was, wanneer we elkaar zagen in de periode na het overlijden van Maurits. Schroomvol, behoedzaam. Ik ben ervan overtuigd dat zijn liefde voor de natuur, hem tegelijk de kracht van de stilte en het ontzag voor het onnoembare geleerd heeft.

Er zal een grote, lege plek zijn in onze gemeenschap van Filosofenfontein, waar Jo zich zeer betrokken en thuis voelde. En waar hij vaak, met zijn heldere stem en met overtuiging, voor ons allen de evangeliewoorden las.
Voor zijn geliefde familieleden en vrienden zullen leegte en gemis nog dieper gaan. Dat zegt dan ook hoe groot hij was als mens. Want het verlies dat je kent, ontstaat uit het vele dat je gekregen hebt.
Dit is een ogenblik waarop wij zoals die twee van Emmaüs zouden willen vragen: ‘Blijf bij ons’. Maar Jo zal uit het zicht verdwijnen, net als het was met Jezus. Iedereen die ons ontvalt, brengt dat verhaal weer in herinnering. Opdat wij verder leren kijken dan wat zichtbaar is. Opdat wij durven loslaten wat zekerheid biedt, om ons te wagen aan het leven en zo telkens met elkaar op weg te gaan. Opdat wij zouden kunnen zien dat er in iedere mens iets onbenoembaars is, waarin de Onnoembare, de Ander misschien wel levend nabij komt.
Ik nodig Lut uit om namens de familie van Jo te getuigen.

Uitnodiging tot Onze Vader
Wij zijn bedroefd, zoals een kind bedroefd kan zijn en zoekt naar troost.
Laten wij daarom met een bewogen hart zingen en bidden: Onze Vader...
Koor: Onze Vader

Laatste groet brengen:

Nooit eerder was Jo zo het middelpunt van ons samenzijn. Woorden schieten tekort om onze gevoelens uit te drukken. De laatste eer betekent afscheid nemen, afgeven, toevertrouwen, achterblijven, verder gaan…., nog een laatste keer heel dicht bij hem zijn…..Moge deze laatste groet ook een welgemeend teken van medeleven zijn voor hen die achterblijven. Wie ons geloof deelt kan ook de hand leggen op het kruis dat u wordt aangereikt.
Als tastbare herinnering aan dit afscheid zal de familie u een gedachtenisprentje aanbieden.
Draag het prentje mee in je hart, als herinnering aan deze bijzondere man.

Getuigenis : Vrienden van Heverleebos en Meerdaalwoud

Gedicht: "Waar zal je zijn?"

Waar zal je zijn?
In het geheim van de sterren
waar we samen naar kijken
of misschien in het lied van de wind?
En als het lente wordt in die kwetsbare tint
van een kortstondige bloesem?

Waar zal je zijn,
als we zwijgzaam van verdriet,
opnieuw je voetstappen horen
en hoe je zachtjes de deur sluit
zoals gewoonlijk?
En toch, wij vinden je niet.

Misschien heb je
ergens iets achtergelaten,
een briefje, zomaar in een la,
met een voorzichtig bericht.
Dat je er straks wel zal zijn,
omringend op jouw manier,
maar onaantastbaar voor ziekte en pijn.

We zullen je, net als voorheen,
bij je naam blijven noemen.
Alleen wat zachter,
hoewel stilte zelden zo hard valt.
De dingen staan roerloos
en jouw plaats aan tafel
bleef nimmer zo leeg.

Maar geef een teken.
Knipoog of leg een hand
op een schouder,
wanneer je een ogenblik
met ons meeloopt.
Zo ver kan je nooit van ons weggaan
dat er geen glimp van jou meer zou zijn.

Want dood is niet het laatste.
De liefde is sterker.
Maar weet je,
ze geeft soms ook zoveel verdriet.
                   (Kris Gelaude, Voor wie woorden zoekt)

Zegeningsgebed

Wij staan hier dicht bij jou, Jo. En wij brengen in herinnering dat wij niet voor niets leven niet voor niets hier en nu verzameld zijn rondom jou. Dat wij groepen zijn, zolang het duurt om deze aarde bewoonbaar te maken voor allen om lief te hebben met hart, huid en ziel.
Bidden wij dat dit uur van samenzijn met elkaar en met Jo ons mag helen en verzachten, verbinden tot leven met elkaar. Vragen wij dan de zegen over Jo en over ons.
Moge God hem en ons bewaren, in zijn naam die eeuwig is: "ik zal er zijn voor u". Moeder, Vader, Zoon en Geest. Amen.

Zegening met doopwater en bewieroking

Ga nu,
Jo word zandkorrel,
word druppel in de zee,
word ademtocht word innige gloed.
Ga onder Gods hoede,
in de stilste stilte,
tot de diepste diepte
naar de verste verte.
           (Kris Gelaude)

Koor: "In paradisum"

------