11 juli 2021: 15e zondag door het jaar (2021)

Zending van de twaalf (Mc. 6, 7-13)

Gonda Mertens

Begroeting
Voor ieder van jullie blij weerzien en van harte welkom!
Ik vind het fijn jullie te mogen begroeten
In naam van de Vader, de Zoon en de heelmakende Geest.

Lied  001           Wie anders zal de hemel dragen

Inleiding

Vandaag vertelt Marcus ons het verhaal over de zending van de twaalf
Jezus geeft een duidelijke opdracht aan zijn leerlingen: ze moeten op weg gaan en het Rijk Gods verkondigen, mensen oproepen tot bekering, zieken genezen en demonen uitdrijven…
Wat betekent die zendingsopdracht vandaag voor ons?
De kerken lopen leeg en veel mensen beschouwen zich als ’ongelovigen’ of als ‘gelovigen die op een andere manier geloven’.
Zij voelen zich vreemdelingen in de wereld van de Bijbel en voor de meeste jongeren hoort het christelijk geloof thuis in de wereld van hun ouders en grootouders.
Velen onder ons zijn de religieuze zekerheden van vroeger kwijtgeraakt en in hun dagelijks leven speelt religie nauwelijks nog een rol.
Ongelovigen kunnen dat wellicht interpreteren als ‘de dood van God’ maar voor gelovigen betekent dit dat we, in een noodzakelijke overgangsfase zijn beland!
Als we naar de toekomst van religie vragen dan zal het antwoord afhangen van het vinden van een dynamische verbinding tussen twee tradities; de christelijke en de seculier humanistische.
We moeten niet bang zijn voor andere levensvisies, ons er niet van distantiëren maar integendeel de noden van mensen in onze wereld, verdriet, vreugde, angst en hoop met hen delen.
We zijn in een tijd gekomen waarin God tot ons komt als een vraag niet als antwoord.
In de homilie wil ik daar wat dieper op ingaan.

Openingsgebed

Eerste lezing:

Enkele losse gedachten uit:  Hopeloos hoopvol   van John D. Caputo

Ik wil een alternatieve visie bieden op een religie die vertrouwen geeft, een religie die het leven en alles wat daarbij hoort in zich meedraagt.
Deze alternatieve religie dicht de kloof tussen gelovige en ongelovige, tussen theïst en atheïst, geloof en denken, het religieuze en het seculiere, tussen deze wereld en de volgende.
 
Religie betekent voortdurend blootgesteld worden aan het onvoorwaardelijke, open staan voor iets uitzonderlijks, iets onvoorzienbaar, iets dat niet is te programmeren.
Religie kan overal gebeuren - God kan overal gebeuren!

Jezus ging om met zondaars. Hij kiest systematisch de kant van hen die buiten de boot vallen, de verloren schapen, het verloren muntje, de verloren zoon, de vrouw die overspel pleegde,…
Hij verlegde grenzen…

Grenzen verleggen veronderstelt bekering, veranderen van perspectief…
Voor Tomas Halik is je bekeren gaan van het uiterlijke naar het innerlijke,
van christen zijn naar christen worden.
Grenzen verleggen is aansluiting zoeken bij anders denkenden die van elkaar verschillen maar  die allemaal erkennen dat we als stervelingen dezelfde uitgangspositie hebben.
We zijn allemaal verloren en hebben sturing nodig.
Grenzen verleggen betekent radicaal afstand doen van onze ‘geprivilegieerde’ plaats in de wereld.

Lied  581             Zoals Ik zelf gezonden ben

Evangelie: Mc. 6, 7-13

 
Homilie:

In het evangelie hoorden we dat Jezus zijn leerlingen uitzond om het Rijk Gods te verkondigen
Wat betekent zending en gezonden worden vandaag?i
In deze homilie wil ik hierbij stil staan en heb mijn oor te luisteren gelegd bij Tomas Halik.
Hij vertrekt van de veel gestelde vraag over een mogelijke terugkeer van geloof en religie.
Een aantal hedendaagse religie filosofen gaan ervan uit dat het westerse type van religie en christendom aan het einde is gekomen en zijn beste tijd achter zich heeft, alvast in het westers georïenteerde halfrond, maar dat dit nog niet het einde betekent van geloof, hoop en liefde.
Het christendom van morgen zal hier niet meer een systeem van geloven en bestaande rituelen zijn, het moet een leerplaats worden van geloof hoop en liefde, schreef Durkheim
Voor veel mensen klinken bijbelse uitspraken over geloof hoop en liefde als onbegrijpelijke woorden, uit een onbekende lang vergeten taal.
Zij beschouwen zichzelf vaak als ‘ongelovig’ of als’ gelovigen die op een andere manier ‘geloven’ dan de nog traditie getrouwe christenen en joden rondom ons.
Hoe kijken wij zelf naar het eigen gelovig zijn? Lopen wij, die ons al of niet nog christen willen of durven noemen, niet weg voor de vraag in hoever wij de bijbelse boodschap over God en de komst van het Godsrijk, nog ten diepste begrijpen en op een authentieke manier beleven.
Er werd in het recente verleden al veel gesproken over de nood aan een nieuwe evangelisatie.
Tomas Halik zegt hierover: de roep naar een ‘nieuwe evangelisatie’ zal pas echt ‘nieuw zal zijn wanneer we ons bevrijden van de nostalgie van gisteren, vandaag moeten wij ons begeven op de concrete weg van de liefde.
Een ‘nieuwe evangelisatie’ moet niet meer uitgaan van het bekeren van ongelovigen maar moet beginnen met een oproep tot bekering aan het adres van hedendaagse christenen
Hij spreekt over een bekering van het uiterlijke naar het innerlijke, van uiterlijke structuren naar de inhoud, van de letter naar de Geest, van het christen zijn naar het christen worden.
We moeten niet willen terugkeren naar een kerk zoals die ooit was, maar onze terugkeer moet zich richten op Hem die zich niet vasthield aan de gelijkheid met God maar er juist afstand van deed en zo de Dienaar geworden is van allen. Want zoveel heeft God van de wereld gehouden dat hij zijn Zoon heeft gezonden niet om de wereld te veroordelen maar om door Hem de wereld te redden.
Wij moeten het verlangen naar een bevoorrechte plaats van het christendom in deze wereld opgeven; ieder van ons moet ‘één worden met mensen ver of dichtbij’  in de wereld en deze solidariteit serieus nemen. Dat vraagt veel engagement, telkens anders vanuit ieders eigen specifieke plaats, functie en mogelijkheden.    
De vreugde, de hoop, het verdriet en de angst van mensen moeten we samen met hen delen.
We mogen niet bang zijn op die manier onszelf en onze christelijke identiteit te verliezen.
Het komt erop aan dat christenen zich vooral niet willen onderscheiden van de massa en dat we evenals Jezus bereid moeten zijn om ‘de gestalte van een slaaf’ aan te nemen.
Deze zelfontlediging in een wereld die vooral bezig is met materieel succes, houdt in dat we enkel via deze weg kans maken terug het  ‘zout der aarde, en het  ‘licht van de wereld’  te worden.
Tomas Halik schrijft: Wees niet meer een ‘afgezonderd volk’ en schrik er niet voor terug om één te worden met de mensen van deze tijd, één met hun zorgen en vragen, hun angsten en hun hoop.
Ween met de wenenden en verheug u met hen die zich verheugen.
Dit is geen oproep tot conformiteit maar tot liefde!’.
Onze zending vandaag is ‘een oproep tot liefde’ die ons niet wegtrekt uit de wereld maar er ons juist mee verbindt. De eerste en onontbeerlijke stap naar verbinding is vertrouwen.
Voor wie leerling van Jezus wil zijn betekent anderen vertrouwen en ook liefhebben, niet hen benaderen vanuit een ‘onkritische en manipulerende liefde. De liefde waarmee we de wereld moeten liefhebben, is de solidaire, dienende, zichzelf vergetende liefde die uitgaat naar de wereld van concrete mensen, ‘de wereld van het ‘Jij’ zoals Martin Buber die noemde.
Tot dit ‘Jij’ behoort ook de niet - menselijke wereld, bijvoorbeeld de dieren, een landschap, de natuur, de wetenschap, de kunsten enz…
Zij bieden een doorkijk op het Absolute ‘Jij’. Ze hebben een transformerende kracht. 
Aandacht en verwondering voor alles wat ons omringt maakt de realiteit zachter.
Dit besef nodigt ons uit tot een houding van echte zorg, tederheid en verantwoordelijkheid voor de wereld waarvan wij deel uitmaken.
We moeten ‘In de wereld’ zijn, maar niet van de wereld.
De evangelische boodschap is voor christenen een onuitputtelijke bron van kracht en inspiratie.
Het vertrouwen in de menselijke wereld mag ook niet naïef en onkritisch zijn waardoor we het gevaar van kwaad en onrecht onderschatten en zo de ‘demonen van onze tijd’ wegwuiven.
Slechts wanneer het huidige christendom het ‘ongelovig’ seculiere humanisme en de secularisatie serieus neemt en als een volwaardige broer accepteert, zal de hedendaagse seculiere cultuur hopelijk het christelijk geloof opnieuw serieus nemen.
We moeten ons niet afkeren van een ambivalente werkelijkheid, van tegengestelde opvattingen  en perspectieven en niet bang zijn van verschillende meningen over alles.
De tijd is rijp, dat christenen ophouden met ‘de niet gelovige medemens te beschouwen als ‘de verloren zoon’ uit het evangelie. Het is de hoogste tijd om van perspectief te veranderen.
Door te kijken naar onszelf en naar onze medemensen met de ogen van een onvoorstelbaar ruimhartige of barmhartige Vader, kunnen we ons diep verbonden voelen met anders gelovigen en anders denkenden, waar ter wereld ook.
Het geheim van de Barmhartige Vader is een liefdevol hart voor zijn beide zonnen
Het geheim van onze hedendaagse zending is een ruim en liefdevol hart.

Orgelmuziek

Lied     149 

Tafelgebed:      151

Onze Vader

Communieritus

Orgelmuziek


Slotgebed                                                                                                                                 

Lied  114              Uit naam van de wereld
                             2 - 3 - 5 - 7 - 8 - 9 - 10


Zegen en zending