15 juni 2014: In de voetsporen van Mozes en Jezus.

Lut Lemmens

Openingslied 364: “Om te zien een nieuwe aarde”

Hartelijk welkom in deze viering! We zijn hier samen in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest , de adem van liefde in elk van ons.
Het is voor mij telkens opnieuw een feest om in deze geloofsgemeenschap terug te keren nadat ik mijn vleugels elders heb uitgeslagen. Ik ben me er heel sterk van bewust hoe ik hier niet alleen spiritueel gevoed word, maar dat ik ook gedragen en geheeld word door de liefdevolle verbondenheid waarmee we hier lief en leed met elkaar delen.
Het is met grote dankbaarheid dat ik jullie vandaag meeneem in enkele indrukken en inzichten van mijn reis naar Jordanië, Jeruzalem en Bethlehem, een paar weken geleden. Een groep van 15 zielsgenoten engageerde zich om samen op pelgrimstocht te gaan om te mediteren, te zingen en te bidden voor vrede in het hart van het Midden-Oosten.
Het thema van deze spirituele reis was ‘in de voetsporen van Mozes’. Het toeval wil dat Mozes en zijn tocht door de woestijn in de eerste lezing van vandaag centraal staat. Ik sprong een gat in de lucht toen ik dat vlak voor mijn vertrek ontdekte. Van synchroniciteit gesproken! Op die manier nam ik jullie met me mee op reis en vertel ik vooral het stukje van de reis dat met de woestijn verband houdt.
Laten we het stil maken in en rondom ons.

Openingsgebed

Als mijn denken tot rust komt
Zie ik wat ik anders niet kan zien :
de weerspiegeling van een ster
Zo helder dat haar licht de hemel vult.
Uw licht en uw liefde ontvouwen zich
In het diepst van mijn wezen.
Bidden we (handen open)
Dat ons licht mag stralen
Dat onze liefde mag groeien
En rijkelijk stromen
In verbinding met al wat IS.
Nu en altijd. Amen

Vergeving was ook een belangrijk onderdeel van het innerlijk werk dat we deden tijdens onze pelgrimstocht. De ander vergeving vragen en vergeven; onszelf vergeving vragen en vergeven. In lied 315 zingen we onze bereidheid tot vergeving uit, vanuit het vertrouwen dat God de liefde is waar vergeving overvloedig plaatsvindt.

Lied 315: “Wat ik gewild heb”….

De stilte en weidsheid van de woestijn, maar ook de dagelijkse meditaties en het bezoek aan verschillende krachtige natuurgebieden en oude steden, was de ideale setting om ruimte te scheppen in onze denkgeest. Met denkgeest bedoel ik niet het intellectueel, creatief of probleemoplossend denken, maar de innerlijke criticus die oordeelt en vergelijkt en die gestuurd wordt door angst. In de stilte werd dat druk innerlijk gebabbel makkelijker gedetecteerd en konden we vanuit een groeiend bewustzijn negatieve gedachten, beperkende overtuigingen en oordelen halt toeroepen. De sluiers die ons eigen licht vertroebelen werden beetje bij beetje meer opgelicht in de stilte van de woestijn maar ook in de schoonheid en spirituele kracht van het traject dat Mozes liep met zijn volk. Door dieper bij onszelf naar binnen te gaan, maakte het denken plaats voor meer liefdevolle energie. De sfeer in de groep werd met de dag hechter en harmonischer. Ook onze innerlijke stem die ons verbindt met het goddelijke werd duidelijker hoorbaar.

Lezing uit het oud testament. Exodus 34, 4b-6, 8-9

Het raakt me hoe mooi en persoonlijk Mozes zijn relatie met God is. De boodschap die hij krijgt van God geeft hem de kracht om door te zetten en zich door God te laten leiden. Het is wanneer hij alleen is op de berg, in de stilte van de ochtend, dat hij contact heeft met de stem van God. Ook Jezus trok zich vaak terug op de berg om te bidden, om zich op te laden en zich te verbinden met de Vader.
Er zijn veel wegen om het stil te maken in je hoofd en contact te maken met het goddelijke in jezelf : bidden, mediteren, biddend zingen, yoga, taichi, aandachtig aanwezig zijn in het moment, dankbaarheid, creativiteit… ook de natuur biedt haar rust en verstilling aan, als we ons met volle aandacht verbinden….

Nergens heb ik de Stilte dieper ervaren dan tijdens ons verblijf in de woestijn van Wadi-Rum in Jordanië. Een stilte waar je bij genade dieper en dieper in wegzinkt zodat de alles omvattende goddelijke aanwezigheid zich laat voelen. Die stilte en ruimte en het gevoel van afgezonderd te zijn van het wereldse lawaai waren voor mij bijzonder diepgaand en weldoend. Mijn hart opende zich tot aan de sterren en mijn geest stroomde vol met een dieper weten en ervaren dat alles één is. Een gevoel van liefdevolle verbondenheid met allen en alles om me heen. In die stilte had ik makkelijker contact met mijn innerlijke stem en ik kreeg weer wat dieper toegang tot mijn essentie.

Ik voelde een enorme dankbaarheid de vrijheid en gelegenheid te hebben om deel te nemen aan deze vervullende ervaring in verbondenheid met zo’n liefdevolle groep. Ik was en ben dankbaar voor het leven zelf, voor het groeien in liefde, voor het boeiend avontuur om iets van het leven te maken met al wat zich aandient aan uitdagingen en kansen. Ik besef nu nog meer dat we medeschepper zijn in de mate dat we onze eigen kracht en talenten erkennen en benutten, en dat we de volle verantwoordelijkheid nemen voor onszelf en voor al wat ons gegeven is.
Ik wil jullie graag uitnodigen mee in de stilte te gaan. Dat wat ik in woorden moeilijk kon vatten, wil ik uitdrukken in klank.

Klankimprovisatie, geïnspireerd door mijn ervaringen op reis.

Gelukkig stapten we niet alleen in de voetsporen van Mozes, maar was Jezus ook voelbaar aanwezig tijdens onze reis. Het was een voorrecht en tegelijk een serieuze confrontatie in Jeruzalem en Bethlehem in Jezus zijn voetsporen te stappen. Het conflict tussen Joden en Palestijnen, de spanningen tussen de verschillende godsdienst-vertegenwoordigers, de drukte na het bezoek van de paus maakten het onmogelijk in alle rust verbinding te maken met de roots van onze geloofstraditie. De energie die we konden opladen in Jordanië, het mediteren en zingen met onze groep waren een kostbaar anker voor onze intentie om bij te dragen aan vrede en harmonie.

Doorheen al deze ervaringen werd ik me er nog sterker van bewust dat elk van ons deelt in het goddelijke licht en dat elkeen uitgenodigd wordt dat licht en die liefde gestalte te geven. Dat we allen één zijn en drinken uit dezelfde bron. Dat we met z‘n allen deel uitmaken van een groter geheel. Dat we elk op onze manier een klein stukje kunnen doen om het beloofde land waar te maken door in de voetstappen van Mozes en Jezus te gaan, zo goed als we kunnen.
Jezus die ons voorging in Licht en Liefde en ons uitnodigt elke dag opnieuw in Zijn Geest lief te hebben. En hoe eenvoudig het kan zijn als we durven leven vanuit ons hart, in ontvankelijkheid en overgave aan Gods plan met ons.

Evangelielezing: Luisteren we tot slot van deze woorddienst naar de woorden van Jezus, hertaald door Kolet Jansen.

Offerandelied: 190: "Heveinu shalom aleichem"

Tafelgebed: 142 en 150

Onze Vader en vredewens.

Slotgebed
Laten we het stil maken en samen bidden,
na elke voorbede zingen we: lied 140: “Veni sancte spiritus”

Vanuit een open hart bidden we
Voor vrede en liefde in ons eigen hart
Voor verzoening en verzachting tussen Joden en Palestijnen
Voor verzoening en verzachting tussen de gezagsdragers van de verschillende godsdiensten
Voor vrede in het Midden-Oosten

Slotlied 391: “Dan komt de dag”