------
 
Welkom
------
Liturgie
------
Vorming
------
Historiek
------
Archief
------
Kalender
------




13 april 2008

Leven in verbondenheid

Lut Lemmens

Aan het prikbord in de gang en aan het altaar: poster van Aqua Blanca

Openingslied: “Hoever te gaan en of er wegen zijn, nooit meer gebaande...”

Kruisteken en welkom

Begin januari had ik het geluk naar Ecuador te vertrekken op inleefreis. Deze reis werd georganiseerd door de vriendenkring van de Fondation Ecassef, een Ecuadoriaanse stichting die projecten heeft lopen op cultureel, antropologisch, sociaal, ecologisch en educatief vlak. De stichting wordt hoofdzakelijk gedragen door Jean en Ria, 2 Vlamingen die 10 jaar geleden hun hart verloren in Ecuador en die in samenwerking met de lokale bevolking van onderuit en met engelengeduld zeer uiteenlopende noden proberen te lenigen. De reis was bedoeld als kans om dit prachtige land met zijn diverse culturen van binnenuit te leren kennen en ter ondersteuning van hun werk: we werden bij diverse gelegenheden officieel ontvangen als hooggeachte delegatie uit België... Voor mezelf was het een gelegenheid om ondergedompeld te worden in een totaal andere cultuur in een voor mij nieuw continent, de heilzame werking van de prachtige natuur te ervaren, weer dieper in mezelf aan te komen door ballast uit het verleden te transformeren en los te laten en met vernieuwde energie mijn weg verder te gaan... Vooraleer jullie verder mee te nemen naar een bijzondere plek en een bijzondere ontmoeting tijdens deze reis, keren we ons naar binnen.

Openingsgebed

In geloof met elkaar verbonden Openen wij ons hart voor Uw oneindige liefde Zuiveren wij onze gedachten zodat er ruimte komt voor inzicht en bewustzijn geef ons een teken als we de weg kwijt zijn hou ons bijeen geef ons licht als het donker is om ons heen dat wij u horen, zoals de schapen de stem van de herder dat wij U zien in de schoonheid en de ander om ons heen dat wij U vinden diep in onszelf dat vragen we U door Jezus Christus

Lied: “Wat ik gewild heb”

Inleiding op het evangelie

Anders dan de aanbevolen lezingen van vandaag, beluisteren we een stukje uit het 2e boek van Lucas, de Handelingen der apostelen. Het is een idyllische tekst waarin we horen hoe de eerste kerk geprobeerd heeft te leven. Verderop in de tekst blijkt dat het niet zo eenvoudig was. Direct na de verrijzenis moet men echter heel verbonden en onthecht geleefd hebben, vervuld van het overstijgende waar de leerlingen en volgelingen getuige van geweest waren. Tot op vandaag zijn er kloosterorden die deze tekst als basis hebben genomen voor een leefwijze die totaal op absolute verbondenheid, onthechting en overgave gericht is.

Lezing: Handelingen, 4, 32-36

Homilie

Terug naar Ecuador want daar bezocht ik een heel bijzondere leefgemeenschap van Mantenas-indianen aan de kust, Aqua Blanca geheten. Bijzonder omdat ze precies in deze geest leeft. Aqua Blanca maakt deel uit van het nationale park Machalilla dat zo'n 60.000 hectare oorspronkelijk kustlandschap beschermt en is een onafhankelijke staat in de staat Ecuador. We worden onthaald door de president die een heuse toespraak houdt op het overdekte terras van het gebouw waarin zich het archeologisch museum bevindt, de trots van deze gemeenschap. In dit museum krijg je een overzicht van de plaatselijke opgravingen met resten van bouwwerken en voorwerpen uit pre-Colombiaanse culturen vanaf 3500 voor Christus.
De president spreekt met grote waardigheid over de eigenheid van zijn democratische gemeenschap waarin alle leden van de gemeenschap deel nemen aan de besprekingen en een gelijkwaardige inbreng en beslissingsrecht hebben, mannen zowel als vrouwen. Er is groot respect voor elkaar, voor hun land en voor hun uiterst sobere eigendommen, de inkomsten en bezittingen worden gedeeld. Een katholieke kerk neemt een centrale plaats in op het dorpsplein, eigen overtuigingen en rituelen werden geïntegreerd in hun christelijk geloof. De president, overigens net als de gids gekleed in jeans en t-shirt, heeft het uitvoerig ook over de noden op vlak van watervoorziening, scholing, gezondheidsvoorzieningen, landbouw en uitbreiding van het toerisme met voortzetting van de archeologische opgravingen. Hun inkomsten bestaan uitsluitend uit wat het toerisme opbrengt en volstaan niet om bvb een waterput te laten boren zodat ze voor water tot nu afhankelijk zijn van aanvoer tegen betaling. De kinderen krijgen les van een gezamenlijke leraar die gesubsidieerd wordt door de Ecuadoriaanse regering, maar die slechts enkele uren per week daadwerkelijk lesgeeft en schromelijk tekort komt in zijn opdracht de kinderen te leren lezen schrijven en rekenen. De opgravingen willen ze kunnen verder zetten in eigen beheer omdat er al heel veel kostbaar erfgoed verdween en er is nood aan efficiënte gezondheidszorg en verbetering van de landbouw.

Ik ben heel erg onder de indruk van de algemene uitstraling van deze mensen en van hun woongebied met tegelijk een eenvoud op de grens van armoede enerzijds en een waardigheid, zeg maar soevereiniteit anderzijds. Van de intelligentie en professionaliteit qua aanpak en organisatie ondanks het hoge percentage analfabetisme. Ik ben gefascineerd door het behoud van de eigen cultuur en waarden enerzijds en de soepele aanpassing aan en integratie van westerse, moderne invloeden anderzijds. Na de plechtige en uitvoerige ontvangst en rondleiding in het museum bezoeken we een opgegraven begraafplaats met grote urnen waarin de doden begraven werden en de ruines van een oude winter-zonnewendetempel. Ik word geraakt door de vredevolle sfeer zowel onder de mensen - de vrouwen doen samen handwerk onder een ander afdak - als in de dorpskern en omgevende natuur.
De huizen zijn zeer eenvoudig gebouwd op traditionele manier met oog voor esthetiek en harmonie. De tuinen en omheiningen, met eenvoudige middelen en met zorg onderhouden, alles functioneel en netjes en met groot respect voor de natuur. Nergens heb ik nog zo'n mooie integratie gezien van mens en natuur, zo'n respectvolle verbondenheid. Overal lopen geiten en koeien rond en we vernemen dat de behoeften aan vlees en het slachten van dieren aangepast worden aan het in evenwicht houden van de kuddes en niet aan de eigen behoeften. De harmonie tussen mens, dier en natuur staat centraal, de kennis van vruchten en zaden en geneeskrachtige eigenschappen van bomen en~planten zijn indrukwekkend. Toch eist de aanpassing aan de moderne tijd zijn tol: er is veel diabetes en opvallend zijn de dikke buiken bij alle volwassenen, mannen en vrouwen, vermoedelijk wijzend op een onevenwicht in de voeding.
De inwoners delen met trots en vreugde hun zwavelbron en geven alle bezoekers de gelegenheid erin te baden. Dit ervaren we als een zuiverend, vernieuwend en geneeskrachtig ritueel en vervult ons met dankbaarheid. Ik voel me meer en meer geraakt tot in het diepst van mijn ziel en adem de sfeer en de energie die ik aanvoel als hoger bewustzijn met volle teugen in. Groot is mijn ontroering als we bij het eten een gratis drankje aangeboden krijgen en bij het afscheid van de vrouwen een zelfgemaakt geschenk meekrijgen. Ze delen zeer bewust van het weinige dat ze bezitten, het raakt me diep en het maakt me bewust van het liefdevolle bewustzijn dat in deze mensen leeft en waarin ik een parallel zie met Hem die ons voorging in onvoorwaardelijke liefde en met de leefwijze van de eerste christelijke leefgemeenschappen.

Op deze manier leven is inderdaad idyllisch, zeer extreem en ver van evident. De vergelijking helemaal doortrekken lijkt me niet realistisch en evenmin de bedoeling. Toch is leven in verbondenheid een wezenlijk element van spiritualiteit. Op welke manier ervaren wij verbondenheid in onze gemeenschap? Wat nemen wij mee naar huis vanuit deze vieringen, vanuit onze ontmoeting met elkaar, het samen zingen, bidden en vieren, vanuit het delen van lief en leed, vanuit de sereniteit van ons samenzijn en vanuit deze idyllische plek van rust, schoonheid en bezinning? Als wij de paasnacht gevierd hebben met elkaar zoals we nu deden, welke transformatie maken we dan door? In welk opzicht gaan we van hieruit veranderd naar huis en heeft dit impact op de rest van de week, ons leven, op wie we zijn? Dit zijn vragen die ik jullie mee naar huis geef. Aan de wereldgroep graag het verzoek om Aqua Blanca op het lijstje te zetten als mogelijk volgend project voor ondersteuning. Als afsluiting van deze woorddienst zingen Annelies en ik het gebed van St. Franciscus over liefdevolle verbondenheid.

Mantra: Gebed van St. Franciscus

It's the power of love
It's the light in the darkness
It's the rhythm of a new start
All over the world

Groot dankgebed

Tijdens de communie : “Yemaya assesu”: mantra voor de godin van de rivier, een mantra die we ginder ook verschillende keren samen zongen

Na de communie: voorbeden

Lied : tekst Kris Gelaude; muziek Arnout Malfliet

Voor alle intenties in deze kapel (concreet uitgesproken of in ons eigen hart gevraagd)

Slotlied: “Om te zien een nieuwe aarde”

------