21 september 2003
"Wie een kind als dit opneemt in
Mijn naam neemt Mij op"
Lut Lemmens
Openingslied 642: “Wij
zoeken U als wij samenkomen”
Kruisteken en welkom.
Inleiding
Met de
indrukken van het deugddoende filosofenfeest nog in ons hart
en onze gedachten, is het goed om hier opnieuw in de kapel
samen te zijn om stil te worden, tot God te zingen, te bidden,
naar Zijn woord te luisteren en ons daarrond te bezinnen.
In het
evangelie van vandaag horen we het verhaal van de leerlingen
van Jezus die door Hem onderricht worden en met mekaar kibbelen
over de vraag wie de grootste was. Jezus zet hen op hun plaats
en doorbreekt hun kleinmenselijk denken door een kind in hun
midden te zetten. Ik citeer :
Hij
nam een kind en zette het in hun midden; hij omarmde het en
sprak tot hen : ‘wie een kind als dit opneemt in Mijn naam
neemt mij op; en wie Mij opneemt neemt niet Mij op, maar Hem
die mij gezonden heeft.’
Dat beeld
van Jezus die een kind liefdevol omarmt en in het midden zet,
heeft me de voorbije weken gefascineerd. Wat kan dit teken
van Jezus voor ons betekenen? Kunnen deze woorden een plaats
krijgen in ons leven van elke dag? Bij deze vragen zou ik
tijdens deze woorddienst willen stilstaan.
Openingsgebed
(door een karmelietzuster geschreven)
Maak mij buigzaam als het riet,
Zingend aan de kant van ’t water
Dat in ’t nu staat maar voor later
Al de toon zoekt van het lied.
Maak mij buigzaam in de wind,
Meegaand op zijn ritmisch waaien
Wetend dat het vuur zal laaien
Onverwacht waar ’t liefde vindt.
Maak mij buigzaam in jouw wil,
Jij die ‘k noemen mag : Mijn Vader,
Kom je biddend kind nader
Leg al ’t andere in mij stil...
(uit God die ’t grassprietje bedacht)
Loflied:
“Wees hier aanwezig”
Homilie
Ik heb
het voorrecht om in mijn praktijk als stemtherapeute ook met
kinderen te mogen werken. Elke woensdag om 1 uur heb ik sinds
enige maanden afspraak met een tweeling, laat me ze voor deze
gelegenheid Anneke en Janneke noemen. Ze hadden alle twee
last van aanhoudende heesheid en knobbeltjes op hun stembanden.
Ze vonden het leuk om samen in therapie te komen en stonden
vanaf het eerste moment heel erg open voor wat ze zouden leren
en wat we zouden doen. Dat uurtje met Anneke en Janneke is
geleidelijk aan een lichtpuntje in mijn week geworden, niet
alleen omdat er een goede medewerking is van beide ouders
en omdat de therapie vlot verloopt en resultaat oplevert,
maar vooral omdat die twee voor mij intussen heel bijzondere
kinderen mij een spiegel voorhouden, omdat ik evenveel van
hen leer als zij van mij, maar ook omdat ik in dat uurtje
het gevoel heb opgetild te worden naar een dieper zeg maar
sacraal niveau van samenzijn. Ze komen keer op keer met stralende
ogen en een open blik binnen, de begroeting verloopt rustig
en warm en bewust : ze leggen als het ware hun ziel in mijn
handen. Ook het inleidend gesprekje verschaft me een onnoemelijke
vreugde vanwege hun openheid en vertrouwen, hun absolute eerlijkheid
ook en vanwege hun diepgang en authenticiteit. We bespreken
dan wat er voor speciaals gebeurd is de voorbije week, niet
alleen op vlak van oefeningen en omgang met hun stem, maar
ook rond wat hen bezighoudt, rond de afspraken die we maakten,
de manieren waarop ze problemen oplosten, de dingetjes die
nog moeilijk zijn , .. Door samen te praten ontdekten we bvb
dat Anneke steeds opnieuw hees werd als Janneke haar geplaagd
had en zij dan woest werd en zich verdedigde al kressend...
Door appel te doen op hun creativiteit en goede wil vonden
ze zelf een oplossing en komt Janneke dan een paar weken later
fier vertellen dat hij Anneke deze week maar één keer geplaagd
had omdat hij er téveel zin in had, maar dat hij dan onmiddellijk
gas had teruggenomen toen Anneke hem direct zonder te kressen
herinnerd had aan de afspraken, zodat ze allebei fier als
een gieter waren dat Anneke niet hees was geworden...
Stralende
ogen hebben ze alle twee, en ik dacht nu specifiek aan die
twee kinderen, maar ik stel voor dat diegenen die gisterenavond
de fotoreportage zagen, zich nu de twee foto’s voor ogen halen
van de kleine Andreas Baert bvb. Ik word heel vaak gegrepen
en ontroerd door kinderogen, en eigenlijk hoe kleiner ze zijn
hoe sterker ik aanvoel dat er goddelijk Licht schijnt in die
kleine oogjes en dat het contact dat ik dan maak recht tot
in mijn ziel gaat...
Waar ik
van hou bij jonge kinderen is dat ze totaal open zijn, gretig
om te leren en te ontdekken, zonder vooroordelen, laat staan
oordelen. Een pluisje dat opgeraapt wordt door een kleine
peuter heeft nog geen etiket van goed of slecht, vuil of proper
en is gewoon een neutraal pluisje dat het verdient onderzocht
te worden...
Ze vertrouwen
zich zonder voorbehoud toe aan hun ouders en verzorgers, in
volledige overgave, en voor hetzelfde geld vertrouwen ze zich
toe aan Jezus of aan hun engelbewaarder... Ze staan nog helemaal
open voor mythische of religieuze verhalen, drinken die op
en laven zich eraan... Daaraan merk je dat ze nog helemaal
verbonden zijn met hun ziel en met die goddelijke vonk in
ons diepste zelf waar elk van ons mee geboren wordt...
Kinderen
leven volledig in het Nu en kunnen zich volledig overgeven
aan hun ongebreidelde fantasie en creativiteit. Een paar doeken
en kisten worden omgetoverd tot een prachtig kasteel of een
zeilboot en zij ZIJN dan de prinses of de kapitein of de papa
‘’en gij waart dan het kindje, mama’’. Zalig toch hoe ze dan
genieten, zich inleven en eigenlijk leren en groeien al spelend.
Alles is dan mogelijk, hun intuïtie gaat hen voor, niets wordt
ingeperkt door rationele bedenkingen of mentale weerstanden...
Menselijk opzicht speelt nog niet mee, ze zijn er gewoon en
genieten het leven zoals het zich op dat moment aandient.
Hoe een
kind gefascineerd kan zijn door een kleine mier of een bloem
of een grassprietje, door heel kleine dingen... Brengen ze
ons niet vaak bij de essentie van het leven? Macht en aanzien
verdwijnen daartegenover in het niets en alles wat IS wordt
via kinderogen tot de juiste proporties herleid en komt in
het Licht te staan. Kinderen doen appel op die kwaliteit in
ons die ervoor zorgt dat we ons kunnen toevertrouwen in geloof
en overgave, in totale openheid en onvoorwaardelijke liefde.
In de
omgang met kinderen komen we trouwens makkelijker in contact
met het kind in onszelf of het ‘innerlijk kind’ zoals het
in sommige therapeutische kringen wordt genoemd. Het innerlijk
kind is dat stukje in onszelf dat nog onschuldig en puur is
en dat ons in contact kan brengen met onze diepste wezenskern.
Vaak zijn we als kind gekwetst geweest en het innerlijk kind
draagt zowel die kwetsuren mee, maar ook dat authentieke stuk
vreugde en vertrouwen en liefdevolle overgave waar ik het
daarnet al over had. In de mate dat we ons bewust worden van
ons innerlijk kind, en het voor mogelijk houden dat je er
contact mee kan maken, kunnen we het als volwassene aandacht
en ruimte en ondersteuning geven en kunnen die kwetsuren geheeld
worden. Ik situeer voor mezelf mijn innerlijk kind in mijn
buik en maak contact door daar op rustige momenten mijn handen
op te leggen en naar mijn handen toe te ademen.
Vaak hebben
we als kind bepaalde conclusies getrokken of een beschermingsmuur
opgebouwd rond onze emoties die op dat moment wellicht nodig
was, maar ons nu misschien verhindert open en ontvankelijk
te zijn. Als volwassene nu kunnen we de dingen opnieuw bekijken
en loslaten wat niet meer van toepassing is en wat ons verhindert
evenveel vanuit ons hart te leven als vanuit onze rationele
kant.
De muziek
die we doorheen de viering beluisteren heet ‘music for
the inner child’ en wordt gezongen met de intentie contact
te maken met het innerlijk kind en ons hart ervoor te openen.
Plaatste
Jezus een kind in hun midden om te wijzen op het belang van
deze ingesteldheid van eenvoud en spontaneïteit, overgave
en bereidheid om open te staan voor het nieuwe in Zijn boodschap?
Wat gebeurt
er trouwens met ons als we ons hart liefdevol openen voor
kinderen? Komt er dan geen grote zachtheid en tederheid over
ons die het kille pantser van onze rationaliteit doet smelten
als sneeuw voor de zon en een warme stroom van liefde in en
om ons heen in beweging zet. Is dat wellicht iets waar we
in ons dagelijks leven meer bewust kunnen mee omgaan als één
van de mogelijkheden om Jezus boodschap tot leven te brengen?
Luisteren
we tot slot van deze woorddienst naar het evangelie van vandaag.
Evangelie : Marcus 9,
30-37 genomen uit de kinderbijbel van Klink
Offerandelied 649: “Kom
in Mij”
Groot dankgebed : 140
Onze Vader : kinderen
rond het altaar
Communiemeditatie door
een kind voorgelezen
Een droom (uit Strikjes
in de struiken, kinderpoeziebundel / Nele Warson 9 jaar)
Ik wou dat ik kon vliegen,
Zomaar op de wolken wiegen,
Hoog in de lucht.
In vogelvlucht
Zou ik bij de sterren en de maan op visite gaan.
De zon zou ik hoog aan de hemel vasthaken
Zodat ze over ons kon waken
En schijnen, iedere dag .
Op elk gezicht tovert ze een blije lach,
Vriendschap en geluk
Kunnen nooit meer stuk!
Daar zou ik voor zorgen,
Vandaag misschien nog niet, maar zeker morgen,
Als ik kan vliegen
En op de wolken wiegen
Slotlied 648: “Gij hebt
woorden van eeuwig leven”
Slotgebed ook door kind
voorgelezen
God onze Vader,
Ik ben een kind van Jou,
Ik rol door de dagen,
Ik rol door de tijd
-de wereld is mijn thuis!
Zie je mijn handen, God?
Zie je hoe ik scheppen kan?
De aarde is mijn werktafel,
Bomen en bloemen, water en lucht
Maken me tot kind van Jou.
God mijn Vader,
Ik ben een kind van Jou,
Met schamele woorden, een stamelend hart.
Ik leef het leven, door Jou gegeven,
In licht van dag, in donker van nacht.
Zie je hoe hard ik leef, mijn God?
Wil me dragen in je Hart,
me koesteren in je armen,
wil me nemen bij de hand,
me bergen dicht bij Jou.
Wil me liefhebben zoals ik ben:
Dit kind van Jou!
Mededelingen en zegen.
|